Cisza

Niewidoczna i odłączona, nicość stojąca

nie mówisz nic, jak pomnik milcząca

jak pożegnana, do pustki zmuszona

wdowa, przez głos opuszczona

tych co gawędom są migi, tych władczynią jesteś!

czuj się królową, od początku jak Bóg jesteś

spotykam Ja Ciebie, cierpką, na ustach niemych,

jak płynące z nich słowa zatykasz nakazem

sekretów ich pożądasz, z tajemnic się przed Tobą rozbiorą

życie z nimi przeżyjesz, a potem do trumien Ciebie zabiorą

mniemam że, każdy kamień świata, to każde słowo twe zduszone

szmaragdy, jaspisy, rubiny, kamienne piękno do ciszy zmuszone

czuję jak o dźwięki płynące wciąż bywasz zazdrosna,

kto taki, utkał twą ciszę, nitkami jak krosna ?

lecz wierzę na wczas, że tańczysz wesoła

z mgłami, kaw i herbat oparami..

mimo że widoczne, to spokojne.. są ciche jak Ty.