Poprzednie częściCogito ergo... - prolog

Cogito ergo... - rozdział 5

Wzgórze. Staliśmy na nim i patrzyliśmy, w dal, na to, co przed nami. Filozof mówił, iż dotarliśmy do Świątynnej doliny. Z pewnością była to dolina, ale czy na pewno świątynna? Spojrzałem dokładniej, niżej. Same kwiaty. Czerwone róże, wszędzie. Morze czerwieni. Tak, widziałem, to widziały moje oczy. Więc dlaczego miejsce to nazywało się Świątynną doliną, a nie „Świątynią róż”? Nie wiedziałem. Musiałem zadać pytanie, chciałem wiedzieć:

 

- Filozofie, widzisz to, co ja?

- Tak, róże - odparł.

- Dlaczego róże? Dlaczego w Świątynnej dolinie są róże?

Starzec namyślił się. Po chwili powiedział tylko:

- A dlaczego w człowieku jest dusza i umysł?

- Ponieważ człowiek to dusza i umysł.

Przyjaciel przeczesał dłonią swoją długą siwą brodę i spytał:

- To wszystko?

 

Musiałem się zastanowić. Myślałem, myślałem, lecz nie znałem odpowiedzi. Co jeszcze może być w człowieku poza tymi dwoma elementami? Czy człowiek, to coś więcej niż dusza i umysły? Nie byłem pewny, nie wiedziałem. Powiedziałem tylko:

 

- Nie wiem, ty znasz odpowiedź?

- Nie.

 

Oboje nie wiedzieliśmy. Pragnienie wiedzy, odpowiedzi, znów w nasz narastało. Tak, jak to robiliśmy już wielokrotnie, spojrzeliśmy na siebie. Błysk w oczach, głód. Pragnienie poszukiwania, poszukiwania tego, co nieznane, tego, co dalej. Przed nami.

Ruszyliśmy do „Świątyni róż”.

 

***

 

Wędrowaliśmy, schodząc coraz niżej ze wzgórza. Nie mogłem skupić się nad tym, o czym rozmawiałem wcześniej z Filozofem. Dlaczego nie mogłem? Czyżby coś jeszcze się wydarzyło? Coś, co mi umknęło? Spojrzałem w niebo. Nade mną rozpościerał się olbrzymi błękit, na którym od czasu do czasu widać było pojedynczą chmurę. Chmura? Niebo? Raj! - krzyknąłem w podświadomości. Przypomniałem sobie. Byłem w Raju. Filozof powiedział mi, że spadłem do wąwozu, ale ja wiem co widziałem, co słyszałem. Widziałem Go. Rozmawiałem z Nim. Mówił, aby widzieć człowieka w człowieku, że człowiek jest stworzony do relacji. Ale, ale co to znaczy? Relacja? Czym jest? Nie wiedziałem. Po raz kolejny pustka. Brak odpowiedzi. Brak wiedzy. Nie mogłem wytrzymać, nie lubiłem stanu niewiedzy. Ale czy ja w ogóle coś wiem? Tego też nie wiedziałem. Jednego za to byłem całkowicie pewny. Wiedziałem, że chcę wiedzieć. Zagadnąłem Filozofa:

 

- Starcze, widziałeś kiedyś człowieka w człowieku?

- Człowieka w człowieku?

- Tak.

- Widziałem człowieka - powiedział.

- Ale co to znaczy widzieć człowieka w człowieku?

Filozof przystanął i spojrzał na mnie tymi swoimi błękitny wszystkowidzącymi oczami. Przyglądał się dokładnie i po chwili rzekł:

- Może trzeba widzieć więcej. To, co ukrywa się w najgłębszych zakamarkach duszy i umysłu. W ciemności i mrokach, gdzie jeszcze nigdy nie dotarł blask czyjegoś wzroku.

- Co się tam ukrywa? Czy to oznacza widzieć człowieka w człowieku? - spytałem zaciekawiony.

- Nie wiem - odparł.

 

Z tymi wszystkimi myślami wędrowałem dalej. Szliśmy przed siebie jeszcze jakiś czas, gdy w końcu dotarliśmy przed „Świątynię róż”. Zszokował nas jej widok. Bowiem w morzu róż był tunel. Jedyne wejście. Jedyna droga. Inna nie istniała. Popatrzyliśmy po sobie. Wiedzieliśmy, że nie mamy innej możliwości. Zawrócić? Nie, ciekawość nie dawała za wygraną. Nie pozwalała nam odpuścić. „Podążać”, „Szukać”. Tak, to były te słowa, które rozbrzmiewały w naszych głowach. Chcieliśmy iść dalej. Chcieliśmy wiedzieć. Znać odpowiedzi.

 

Ruszyliśmy przed siebie.

 

***

 

W tunelu panowała ciemność. Róże rosły bardzo gęsto, nawet nad naszymi głowami. Nie docierało tu światło. Dlaczego więc róże rosnące wewnątrz nie zwiędły? Bez światła powinny umrzeć. Dlaczego żyją? Nie wiedziałem. Spojrzałem na Filozofa. Również spoglądał swoim wiecznie spokojnym wzrokiem na róże, lecz zdecydowanie nad czymś myślał. Wędrowaliśmy dalej, coraz bardziej nurkując w ciemność i morze róż. Intensywny różany zapach coraz bardziej dawał się we znaki. Atakował zmysły. Wdzierał się w umysł. Otumaniał i spowalniał, ale jednocześnie wyostrzał doznania:

 

- Znajdź to, co zagubione. To, co ukryte, choć chce zostać odnalezione.

 

Kto to powiedział? Nie widziałem. Skąd dobiegał głos? Nie słyszałem. Dlaczego więc go zarejestrowałem? „Znajdź to, co zagubione. To co ukryte, choć chce zostać odnalezione” Co to znaczy? Nie wiedziałem. Nie znałem odpowiedzi. Chciałem wiedzieć. Musiałem iść do przodu, pomimo intensywnej woni. Woni, tak przyjemnej, że aż paraliżowała układ nerwowy. Nie poddać się. Iść. Do przodu. Przed siebie. Krok za krokiem. Po odpowiedzi, po wiedzę. Spojrzałem za siebie. Filozof również miał problemy z poruszaniem. Ale szedł, szedł dalej.

 

Tak też robiliśmy. Szliśmy. Ciągle przed siebie.

 

Tunel zakręcał, tworząc spiralę. Stawialiśmy kroki, jeden za drugim jeszcze przez jakiś czas, gdy nagle usłyszałem pierwszy dźwięk od dawna. Płacz? Ktoś płakał. Dziecko? Tak, płacz dziecka. Z każdą chwilą coraz bardziej wyraźny:

- Łzy nie kłamią. Łzy to prawda. Zawsze.

Kolejne zdania. Słowa. Skąd? Nie wiedziałem. Kogo? Nie wiedziałem. Za to poczułem. Co poczułem? Siłę? Tak siłę, która pozwoliła mi biec. Ale dlaczego? Nie wiedziałem. W momencie, gdy o tym myślałem, już biegłem. Pędziłem. Przez ciemność, za dźwiękiem, za prawdą. Przez przypadek skaleczyłem sobie prawe ramię, zahaczając o kolce jednej z róż. Nie przejąłem się. Biegłem. Nadal biegłem, nie zwalniając. Dlaczego? Brak odpowiedzi.

 

Cały zdyszany dotarłem do końca tunelu. I wtedy ujrzałem. Ujrzałem światło. Widziałem, w końcu widziałem. Na kamieniu siedziała dziewczynka. Człowiek? Aniołek? Nie wiedziałem. Wiedziałem, że płakała. W małej rączce trzymała świeczkę. Jedwabna biała sukieneczka, malutkie białe sandałki. Kasztanowe włosy i oczy. Oczy, brązowozłociste niczym najlepszy miód. Płynęły z nich łzy. Łzy prawdy. Wiedziałem, już wiedziałem. Jednak czegoś brakowało, czegoś bardzo ważnego. Jakby drugiej części całości. Jakiej części? Nie wiedziałem. Chciałem wiedzieć. Znać odpowiedzi, dlatego spytałem:

 

- Jak ci na imię dziecko?

- Zuzia - odparła zapłakana.

- Dlaczego płaczesz?

- Zgubiłam mamusię - powiedziała, pociągając nosem.

- Zgubiłaś mamusię?

- Tak.

- Jak to się stało?

- Nie wiem. Zwiedzałam z mamusią to piękne miejsce. W pewnym momencie, gdy się odwróciłam, jej już nie było. Po prostu zniknęła - rzekła.

- Piękne miejsce?

- Tak, piękne.

- Skąd wiesz, że takie jest?

- Mama mi powiedziała.

- Myślisz, że ma racje?

- Mamusia wie wiele rzeczy.

 

Zamyśliłem się. Wie dużo rzeczy? Ktoś, kto wie dużo rzeczy? To niespotykane? Może powiedziała małej coś jeszcze? Postanowiłem spytać:

 

- A czy mama mówiła ci coś jeszcze? Na przykład, dlaczego róże wewnątrz tunelu nie więdną?

 

Dziewczynka zastanowił się przez chwilę. Tak jak myślałem. Zajęta i pochłonięta rozmową przestała płakać. W końcu się odezwała:

 

- Mamusia mówiła, że to dlatego, iż pali się ta świeczka - to powiedziawszy, wskazała na świeczkę w swojej dłoni.

- Jak to?

- Powiedziała, że dopóki pali się tutaj jakiekolwiek światło, to róże nie uschną.

- Ale świeczka w końcu się wypali.

- Wtedy zwiędną.

- Wtedy? Czyli kiedy?

- W swoim czasie.

 

Ponownie się zamyśliłem. Zwiędną? W swoim czasie? Czy wszystko ma swój czas? Czy to z tego powodu róże wykorzystują nawet tak małe światełko, najlepiej jak mogą? Nie wiedziałem. Nie znałem odpowiedzi na te pytania. Nie wiedziałem. Myślałem na tym jeszcze przez jakiś czas.

 

W tym momencie dotarł do nas Filozof. Powiedziałem do niego:

 

- Ta dziewczynka zgubiła mamę. Odnajdziemy ją tak, jak odnaleźliśmy dziewczynkę.

Gdy tylko to powiedziałem, stało się coś niesamowitego. Ujrzałem, w końcu to ujrzałem. Uśmiech, uśmiech dziecka. Zuzi. Kolejna prawda. Już wiedziałem, wiedziałem, co widzę. Tak, widziałem człowieka w człowieku. Widziałem więcej.

Dziewczynka podbiegła i przytuliła mnie, mówiąc:

 

- Dziękuję.

 

Tak, to było to. Z początku jej oczy były ciemne. Teraz jaśniały. Blaskiem. Światłem.

Filozof spojrzał na Zuzie, potem na mnie, tymi swoimi oczami. Nie powiedział nic. Nie musiał.

Nagle dziewczynka powiedziała:

 

- Chcę na barana.

- Dobrze - odparłem od razu. Dlaczego? Dlaczego się zgodziłem? Nie wiedziałem.

 

Jedno wiedziałem na pewno. Pora wyjść z tunelu.

 

***

 

Zuzia całą drogę przebyła na barana. Śmiała się, nawet w ciemność. Bowiem świeczkę zostawiliśmy na kamieniu, tam, gdzie jej miejsce. Po tym wszystkim, idąc ponownie przez tunel, widziałem wszystko inaczej. Widziałem więcej, a dlaczego?

 

Ponieważ zdałem sobie sprawę.

 

Ludzie są jak róże.

Piękni, lecz mający kolce, którymi mogą zranić.

Widzieć człowieka w człowieku?

Dostrzegać prawdę łez oraz prawdę uśmiechu.

Człowiek stworzony do relacji?

Czym jest relacja?

Tęsknotą?

Przywiązaniem?

Chęcią niesienia pomocy drugiemu?

Miłością?

Każdym ziarenkiem po trochę?

Kto wie?

Jedno jest pewne.

Odpowiedź jest w nas.

Wystarczy patrzeć i chcieć zobaczyć.

 

***

 

Gdy wyszliśmy ze „Świątyni róż” zauważyliśmy, iż wszędzie była woda. Bezkres oceanu. Niedaleko stała łódź.

Czy czas płynąć przed siebie?

Czy uda nam się znaleźć tą, która jest poszukiwana oraz to, co upragnione?

Trzech podróżników.

Dwa cele.

Jedna droga.

Podróż, ku celom, odpowiedziom i wiedzy

Przez dalsze nieznane.

Średnia ocena: 4.7  Głosów: 7

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (19)

  • Dekaos Dondi 16.05.2020
    A niech to. Bardzo mi się tekst podoba!!→Znowu na pograniczu pytań i odpowiedzi.
    Chociażby sprawa ''różanego tunelu"→jakby symbolem tego, że są rzeczy, o których się filozofom nie śniło.
    Jakby paczka z odpowiedziami, której rozpakowywanie nadal trwa. Co dopiero "sznurek przecięty".
    Rosną, chociaż niby nie powinny. Jeszcze tajemnicza kwestia dziewczynki, świeczki, a gdy zgaśnie to zwiędną... i co z nimi dalej?
    No i pod koniec, te pytania. Mówiąc banalnie→tekst daje do myślenia.
    Nie taki na jedną modłę:)→Pozdrawiam:)↔5
  • Shogun 16.05.2020
    Naprawdę bardzo miło nam to słyszeć :) Tak, pogranicze pytań i odpowiedzi, o to nam chodziło. Nie wszystko jest jasne, proste i jednoznaczne, a są rzeczy całkowicie trudne do wytłumaczenia. I co dalej? Bardzo dobre pytanie. Cieszy nas, że tekst daje do myślenia, gdyż jest to jedno z jego zadań, oraz, że nie jest jednoznaczny. Wielość interpretacji, wielość sposobów rozumienia, to coś co chcieliśmy osiągnąć. Dziękujemy za podzielenie się swoimi przemyśleniami i również pozdrawiamy ;)
  • Dekaos Dondi 16.05.2020
    Co oprócz duszy i umysłu ma człowiek?
    Hmm... niepowtarzalność. Żaden dokładnie taki sam, w każdym sensie, się nie narodził i nigdy nie narodzi.
  • Shogun 16.05.2020
    Prawda, niepowtarzalność, indywidualność. Cechy każdego człowieka sprawiające, iż każdy jest inny od każdego. O tym należy pamiętać. I niejako ta różnorodność powoduje, że trzeba widzieć więcej, aby zrozumieć. Widzieć nie tylko człowieka, ale i człowieka w człowieku, bo wbrew pozorą to nie jest to samo.
  • Pasja 16.05.2020
    Każdy z nas chyba jest filozofem swojego istnienia, a życie to niekończący się przewód naukowy. Jesteśmy jak istnienie w istnieniu. Idziemy i szukamy miejsca tego jedynego miejsca... ogrodu z różami. Choć kłują nas po drodze chwile idziemy dalej. Upadamy i podnosimy się. Rzeczą ludzką jest błądzić, dlatego ta podróż jest owita ciemnością. A my wciąż przemijamy i zbliżamy się do tego światełka w tunelu.
    Tekst jak rozumiem pisany jest dwojako i to widać. Ciekawy zabieg, jednak trochę też męczący. Poszatkowany jak życie.
    Pozdrawiam
  • Shogun 16.05.2020
    "Każdy z nas jest chyba filozofem swojego istnienia" - tak, bo każdy z nas, na pewno choć raz zastanawiał się nad własnym istnieniem.
    Tak, trzeba iść i szukać, pomimo przeszkód, pomimo przeciwności tego czego pragniemy. Ludzie błądzą, ale idą przed siebie, w ciemności odnajdując na końcu drogi światełko, a czym jest światełko? Na to pytanie, każdy odpowiada sobie sam.
    Życie nie jest łatwe, ale jest warte wysiłku.
    W imieniu swoim i współautora Johnny-ego dziękuję za słowa, słowa przemyśleń i odwiedziny :D
    Również pozdrawiamy ;)
  • Kocwiaczek 16.05.2020
    "Wtedy? Czyli kiedy?
    - W swoim czasie."

    Szkoda, że jesteśmy zwykle zbyt niecierpliwi, by czekać aż ten właściwy czas nadejdzie. Czas na wszystko: na radość, śmiech, złość czy nawet śmierć. Człowiek to istota niedoskonała i niecierpliwa, która chce wszystko na "już" chociaż "już" może ją czasem zabić...

    //

    No i rodzina się nam rozrasta:) Jak zawsze mi się podobało i czekam na kolejne części:) Brawo Panowie! :)
  • Shogun 16.05.2020
    Dokładnie tak. Jak to mówią, cierpliwość jest cnotą. Nie ma nic na już. Poza tym coś co wyczekiwane i doczekane, że tak powiem "smakuje" lepiej, niż coś, co mamy teraz, już od razu.
    Bardzo nam miło, że się podobało. Dziękujemy za odwiedziny i słowa ;D
  • Dzisiaj i jutro zgadujemy. Kto to napisał?
    Zachęcamy do odwiedzenia NSzO i zabawienie się w rosyjską ruletkę
  • Bajkopisarz 30.05.2020
    „Oboje nie wiedzieliśmy”
    Obaj
    „znów w nasz narastało”
    W nas
    Następne pytanie pada: quid est veritas? Pytanie jest dobre, symboliczne i wielce prawdopodobne, ba niemal pewne, że jest to pytanie właściwe. Ale odpowiedzi jakie padają… Cóż, mogą być prawdziwe, mogą nie być lecz ani Sceptyk ani Filozof nie drążą. Przyjmują. Łzy są prawdziwe? Uśmiech? To jedne z największych oszustw! Nawet u dziecka. A może zwłaszcza u dziecka, niosącego światło przez tunel… lucem ferre
  • Shogun 30.05.2020
    Tak, to dobre pytanie, nawet bardzo dobre. Nie drążą? Hmm, sam ich wędrówka jest już drążeniem, gdyż równie dobrze mogli by powiedzieć, że mają tego dość, że się zmęczyli i rzucają wszystko w diabły, a jednak idą, ciągle idą.
    Oj, bardzo surowy jesteś dla dzieci Bajkopisarzu :D, a dziewczynka sobie tylko trzymała światło, aby nie zginąć w ciemności. Na szczęście została wydobyta na światło. To tylko dowodzi, tego, iż dobrze, że nasi bohaterowie wędrowali, bo co by się stało z dziewczynką, gdyby nie dotarli do tego miejsca i jej nie znaleźli, a jej wypaliłaby się świeczka? Kto wie? :D
  • Bajkopisarz 30.05.2020
    Shogun - niosący światło to Lucyfer - lucem ferre ;)
  • Shogun 30.05.2020
    Bajkopisarz ojojoj, w sumie racja, nawet o tym tekst pisałem kiedyś, a zapomniałem haha.
    Bajko, jak możesz biedne zagubione dziecko nazywać Lucyferem? Wstydu nie masz! haha :D Choć w sumie "Lucyfera" interpretować można na wiele sposobów ;)
  • Bajkopisarz 31.05.2020
    Shogun - właśnie dlatego w pierwszym komentarzu wspomniałem o oszustwie na uśmiech i łzy. Wielki Manipulator przebrał się i zwiódł i Sceptyka i Filozofa. Taka moja interpretacja ;)
  • Shogun 31.05.2020
    Bajkopisarz lubię te Twoje interpretację, zwłaszcza gdy chodzi o Wielkiego Zwodnika ;) Cóż, z pewnością wykorzystuje on rzeczy i zjawiska, które nam ludziom trudno uznać za oszustwo, za nieprawdę, aby mieć pewność, że nas zwiedzie.
  • Onyx 30.05.2020
    Kolejny świetny tekst! Tyle pytań, a odpowiedzi brak. Różnorodność interpretacji, tekst daje do myślenia. Nic dodać, nic ująć ;) Dlaczego, róże nie usychają, choć powinny? Te róże, są jak życie. Każdy umrze, na każdego przyjdzie czas. Tak jak róże, usychają. Co, w człowieku, jest oprócz duszy i umysłu? Dlaczego, na wszystko, musi być odpowiedni czas? Czym, są uczucia? Niby wiadomo, ale jakby się głębiej zastanowić... Czy każdy, musi mieć cel? Czym jest dusza? Odpowiedzi, są w nas. To prawda. Wystarczy szukać.
  • Shogun 31.05.2020
    W imieniu swoim i współautora, Jo dziękuję za to, że wpadłaś i podzieliłaś się z nami swoim odpowiedziami.
    Tak, to prawda, nie trzeba robić wiele, wystarczy szukać :D
  • Clariosis 21.06.2020
    Bardzo dobrze napisana część. Osobiście kwiat róży jest dla mnie czymś niezwykle wyjątkowym, więc użycie symboliki tego kwiatu niezmiernie mnie poruszyło. Intrygujący wniosek - każdy człowiek jest jak róża, bo posiada kolce, które mogą zranić... A tuż po chwili spotykają płaczącą dziewczynkę, która zagubiła się wśród tego różanego sanktuarium. I od razu przypomniało mi się najpiękniejsze porównanie, jakie usłyszałam w życiu, gdyż dotyczyło mojej osoby - powiedział mi niegdyś pewien błędny filozof, że róża jest kwiatem pięknym, pełnym gracji i uroku, a jednak posiada ostre kolce, gdyż próbuje się ochronić przed tymi, którzy chcą ją skrzywdzić. Bo jest to kwiat niezwykle delikatny, choć łodygę ma tak silną. Jednakże silny wiatr nadal jest w stanie kwiat ten zniszczyć, dlatego potrzebuje odpowiedzialnego ogrodnika, który będzie mógł o róże zadbać, by rosła piękna i silna. Lecz trudno jest odnaleźć dobrego ogrodnika. Dziewczynka skojarzyła mi się właśnie z tym porównaniem, a słabe światło świecy do szansy i nadziei, której płomień próbuje rozgonić najczarniejszy mrok.
    Piękne.
  • Shogun 21.06.2020
    Dziękuję w imieniu swoim jak i współautora Johnny-ego. To doprawdy piękne słowa i nie ma nic lepszego dla "Autora" jak usłyszeć, że tekst poruszył czytelnika. Tak, róża to piękny kwiat, na tyle piękny, że potrzebuje kolców, aby bronić się przed tymi, którzy chcą ją posiąść.
    Piękne porównanie, jest mi naprawdę bardzo miło, że się tym ze mną podzieliłaś, gdyż to znak, że tekst wywołuje emocje tak bardzo przeze mnie pożądane, ponieważ stawiam je w swoich tekstach na pierwszym miejscu.
    Zaiste piękny komentarz i nie pozostaje mi nic innego, jak za niego podziękować skromnym:
    Dziękuję.

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania