Człowiek
Mały człowiek.
Drobny, odrobinę denerwujący.
Zbyt ambitny jest mocno.
Sztuczną radością i
Humorem pokryty.
Kiepski, wśród wielkich,
Wspaniałych geniuszy.
Delikatny i młody,
Często zbyt głupi.
By nazwać
Go średnim można.
Samotnie w życiu tkwiący,
Zagłębiony w swe światy.
Przykre spojrzenie kieruje
Wysoko ku niebu,
I krzyczy:
Nigdy się nie ogarnę!
Bo dobrze mi tak,
Bo taki już jestem.
I sam siebie nie uśmiercę.
Dedykacja dla Neurotyka, mam nadzieję, że to przeczytasz.
Komentarze (7)
W sumie takie szczęście w nieszczęściu ukazałeś poprzez ten wiersz, podoba mi się. Podmiot ma do siebie spory dystans, w pełni siebie akceptuje mimo wszelkich wad, które w sobie nosi. Forma co prawda nie jest specjalnie wymagająca, ale zostawię 4,5 czyli 5 :)
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania