Czy my się znamy?

- Skończyłaś już? Jestem głodnyyy - jęczy Michał czekając na mnie pod drzwiami kawiarni. Nie wiem dlaczego uparł się, żeby po mnie przyjść. Jest już po 23. w dodatku przeraźliwie zimno.

- Idę już idę - mruczę i przekręcam klucz w zamku. Raz. Dwa. Trzy. Sprawdzam, czy na pewno są zamknięte, biorę Michała pod rękę i robimy dosłownie kilka kroków, kiedy wracam i sprawdzam drzwi ponownie. "Licho nie śpi", nie mam ochoty mieć problemów, jeśli jakimś cudem ktoś mógłby się włamać w nocy.

Michał pyta jak minął mi dzień. - Normalnie - odburkuję. Nie mam ochoty na opoweści, poza tym, nie wydarzyło się na prawdę nic konkretnego. Wciąż ci sami ludzie, wciąż te same zamówienia. Kawa, ciasto, kanapka, woda, kawa ciasto, kanapka itd.

-Kupiłem dzisiaj nową część "Super Clarca" -widzę jak jego zasnute mgłą oczy uśmiechają się - Dopiero zainstalowałem, więc mam plany na nockę.

-Jasne. Możesz mi powiedzieć, która to już część tej gry?-pytam robiąc w myślach rachunek. Wiem, że te gry nie są zbyt tanie, zastanawiam się, skąd miał na to kasę swoją drogą.

-Ósma, to coś wciąga jak prochy, a jest zdrowsze. Poza tym to gra historyczna, więc czegoś się przy okazji uczę.

Szliśmy kilka minut w ciszy. Zastanawiam się wtedy zawsze co zrobię na kolację, jak będzie smakowała, co znowu spieprzę i o której będę mogła pójść spać. Mimo, że praca w kawiarni nie jest szczególnie wymagająca padam na twarz. Chciałabym już spać.

W domu zrobiłam kilkaminutowy makaron, który przesoliłam. Dzięki Bogu miałam piwo w lodówce, więc dało się to zapić i nie było tak źle.

-Matka nigdy nie przesoliła obiadu-mruczy Michał wpychając w siebie pół kilo naraz.

-Drzwi są tam-odburknęłam. Nie jestem dobrą panią domu. Kurdę, jestem okropną panią domu. Czasem myślę, że to z braku czasu, ale nie oszukujmy się, nie umiem gotować.