Data śmierci

- Odwal się ode mnie! Czy ty nie możesz choć raz mnie zrozumieć?! – z trzaskiem zamykam drzwi do swojego pokoju.

Czemu mama nigdy nie spróbuję postawić się w mojej sytuacji? Zawsze kłócimy się o jakieś nieistotne sprawy. Mam tego dość.

Wyciągam małą torbę podróżną spod łóżka i kładę ją na środku pokoju. Wywlekam z szafy potrzebne ubrania, po czym wrzucam je do torby. Kiedy już sprawdzam, czy wszystko zabrałam, zapinam zamek błyskawiczny.

Na dworze jest zimno i pada śnieg, dlatego ubieram na siebie ciepłą kurtkę i wytrzymałe buty. Gotowa do wyjścia otwieram okno. Od ziemi dzieli mnie nie całe dwa metry więc bez problemu uda mi się uciec. Jako pierwsza ląduję torba a dopiero potem ja. Zarzucam bagaż na ramię i podążam lekkim truchtem w stronę lasu.

Nie mam pojęcia gdzie zaprowadzą mnie nogi, byleby jak najdalej od domu.

Pięć minut później znajduję się już w leśnych ciemnościach, drogę oświetla mi jedynie księżyc, który błyszczy na niebie wraz z gwiazdami.

Tu jest tak pięknie… Wysokie sosny pokrywa biały puch, jakby sięgają nieboskłonu. Nieduża mgła unosząca się pośród pni drzew wyglądająca jak miękki dywan.

Idę przed siebie słysząc tylko własne kroki. Jednak w pewnej chwili nieziemską cisze przerywa szept:

- Nie ładnie tak uciekać z domu, Annabelle.

Podskakuję wystraszona i rozglądam się dookoła. Nikogo tu nie ma… Oglądam się przez ramię raz jeszcze, nic. Kiedy z powrotem odwracam głowę nagle widzę przed sobą ogromnego, białego wilka. Z pyska wystają mu rzędy ostrych kłów. Zaczynam się cofać, strach bierze gorę nad moimi kończynami. Próbuję uciec ale przede mną zmaterializowała się bestia.

- Robi wrażenie, co nie, Annabelle? – wilki nie potrafią mówić ale ja jednak wiem iż to on jest owym „szeptaczem”.

- Skąd wiesz jak mam na imię? – nie poznaję własnego głosy, który jest o ton wyższy niż zwykle.

Monstrum zaczyna złowieszczo rechotać.

- Ja wiem wszystko.

Przecież nikt nie może wiedzieć wszystkiego…

- Ja nie jestem Nikim. - jego zielone ślepia, przeszywają mnie na wylot.

Czyta moje myśli?

- Zostaw mnie w spokoju! – krzyczę.

- Nawet nie chcesz poznać daty swojej śmierci?

O co on mnie pyta? Czy ktoś chciałby poznać dzień, w którym ma umrzeć?

Nawet nie muszę odpowiadać, wilk zna już odpowiedź.

- Czyli nie? Szkoda, wtedy może mogłabyś spowolnić swoją śmierć… - odpowiada obojętnie, po czym skacze na mnie.

Próbuję wydostać się spod ogromnego cielska bestii.

- Pomocy! – mój szloch tłumi krzyki.

Wilk rozwarł paszczę gryząc mój obojczyk.

Zaczynam wyć z bólu. Ramię pulsuje i pali, jakby ktoś wsadził w moje ciało rozżarzony kawałek metalu. Wilk nie atakuje kolejny raz, zniknął, jakby rozwiał się w powietrzu.

Leżę na plecach, lepkie łzy mieszają się ze szkarłatną krwią i wsiąkają w śnieg. Teraz chciałabym tylko przeprosić wszystkie osoby, których zawiodłam w swoim życiu. Przeklinam też siebie za to, że uciekłam z domu. To jest kara.

Myślę, że to koniec, kiedy z oddali dochodzi mnie dźwięk policyjnych syren. Otwieram oczy ze zdumienia.

Może jednak przeżyję…

- Tutaj! – głoś więźnie mi w gardle.

Próbuję się podnieść ale straciłam już za dużo krwi, pozostaje mi czekać. O ile mam jeszcze czas.

Prawię mdleję, gdy kątem oka dostrzegam czerwone kozaki. Znajome… Podnoszę wzrok i już jestem pewna.

- Mama… - płaczę.

- Kochanie, spokojnie. Wszystko w porządku, skarbie. – mama zaczyna głaskać mnie po głowie.

- Przepraszam mamo… - tylko tyle udaje mi się powiedzieć.

Zamykam oczy, chwilę później czuję jak unoszą mnie czyjeś ręce. Ktoś niesie mnie w kierunku radiowozów.

Może się pomyliłeś, może sobie jeszcze pożyję?