Dawno, dawno temu...

Dawno, dawno temu, w miejscu, gdzie dziś leży gmina Radwanice, żył sobie pewien młody i dzielny rycerz o imieniu Radwan. Był on synem bogatego i szanowanego wojewody, który rządził tymi ziemiami. Radwan miał wszystko, czego mógłby zapragnąć: piękny zamek, liczne poddane, bogate ziemie i wielu przyjaciół. Jednak największą jego pasją były podróże i przygody. Radwan marzył o tym, by zwiedzić świat i poznać nieznane ludy i zwierzęta.

Pewnego dnia, gdy Radwan miał dwadzieścia lat, jego ojciec zwołał go do siebie i powiedział:

- Synu, nadszedł czas, byś się ożenił i przejął po mnie rządy nad tymi ziemiami. Wybrałem dla ciebie piękną i mądrą pannę z sąsiedniego rodu. Jej imię to Buczynka i jest córką mojego przyjaciela, hrabiego Buczyny. Jutro przyjedzie tu z orszakiem, by cię poznać i przygotować się do ślubu.

Radwan był zaskoczony i zasmucony tą wiadomością. Nie chciał się żenić z kimś, kogo nie znał i nie kochał. Nie chciał też rezygnować ze swoich marzeń o podróżach. Postanowił więc uciec z zamku i wyruszyć w świat. Spakował swój koński rynsztunek, wziął ze sobą swego wiernego konia Jakuba i potajemnie opuścił zamek w nocy.

Radwan podróżował przez wiele miesięcy, przemierzając różne kraje i kontynenty. Widział cuda i dziwy, których nikt wcześniej nie widział. Poznawał ludzi o różnych kulturach i zwyczajach, uczył się ich języków i obyczajów. Spotykał też wiele niebezpieczeństw i musiał się z nimi zmierzyć. Walczył z bandytami, smokami, olbrzymami i innymi potworami. Był dzielny, odważny i sprytny, więc zawsze wychodził z opresji cało i zdrowo.

Jednak największe wrażenie zrobiły na nim zwierzęta, które spotykał na swojej drodze. Radwan był wielkim miłośnikiem przyrody i fascynował się różnorodnością stworzeń, które zamieszkiwały ziemię. Widział lwy, tygrysy, żyrafy, zebry, nosorożce, hipopotamy, krokodyle i wiele innych. Jednak najbardziej podobały mu się słonie. Były to ogromne, szare zwierzęta o długich trąbach i wielkich uszach. Radwan był zachwycony ich siłą, inteligencją i łagodnością. Nawiązał przyjaźń z jednym z nich i nazwał go Radwanek. Radwanek był młodym i ciekawskim słoniem, który polubił Radwana i jego konia Jakuba. Postanowił więc dołączyć do nich i podróżować razem.

Radwan, Jakub i Radwanek przeżywali wiele przygód, zwiedzając świat. Radwan uczył Radwanka różnych sztuczek i zabaw, a Radwanek pomagał Radwanowi w trudnych sytuacjach. Byli nierozłączni i szczęśliwi. Jednak pewnego dnia, gdy podróżowali przez pustynię, spotkali karawanę kupców, którzy jechali do Polski. Radwan zapytał ich o wieści z ojczyzny i dowiedział się, że jego ojciec umarł, a jego narzeczona Buczynka została porwana przez zły ród, który chciał przejąć jego ziemie. Radwan był zrozpaczony i zasmucony. Zdał sobie sprawę, że popełnił błąd, uciekając z domu i zaniedbując swoje obowiązki. Postanowił więc wrócić do Polski i uratować Buczynkę, a także odzyskać swoje dziedzictwo.

Radwan pożegnał się z kupcami i ruszył w drogę powrotną. Zabrał ze sobą Radwanka i Jakuba, którzy nie chcieli go opuścić. Podróż była długa i trudna, pełna niebezpieczeństw i przeszkód. Radwan musiał się zmierzyć z wieloma wrogami, którzy chcieli go zatrzymać lub zabić. Jednak dzięki pomocy Radwanka i Jakuba, Radwan pokonał wszystkie trudności i dotarł do Polski.

Gdy przybył do swojej rodzinnej miejscowości, zobaczył, że jest ona opanowana przez zły ród, który porwał Buczynkę i zabił wielu jego poddanych. Radwan był wściekły i smutny. Postanowił więc zaatakować zamek, w którym przetrzymywano Buczynkę i stawić czoła jej porywcom. Wsparli go w tym jego wierni przyjaciele: Radwanek i Jakub. Razem stanęli pod murami zamku i wyzwali na pojedynek przywódcę złego rodu. Był to okrutny i podstępny rycerz o imieniu Zbigniew. Zbigniew zaśmiał się z Radwana i jego towarzyszy. Nie bał się ich i wyszedł na pole walki. Rozpoczęła się zacięta bitwa, w której Radwan i Zbigniew wymieniali się ciosami. Zbigniew był silny i zręczny, ale Radwan był dzielny i sprytny. Radwanek i Jakub też pomagali Radwanowi, atakując Zbigniewa swoimi trąbami, kopytami i zębami. W końcu Radwan zadał Zbigniewowi śmiertelny cios i zwyciężył. Zbigniew padł martwy na ziemię, a jego ludzie uciekli w popłochu.

Radwan pospieszył do zamku i uwolnił Buczynkę, która była przerażona i zraniona. Radwan zobaczył ją i zakochał się w niej od pierwszego wejrzenia. Buczynka też poczuła do niego sympatię i wdzięczność. Radwan przeprosił ją za swoją nieobecność i poprosił ją o rękę. Buczynka zgodziła się i obiecała mu być wierną i kochającą żoną. Radwan i Buczynka wzięli ślub i zostali szczęśliwymi władcami gminy Radwanice. Radwanek i Jakub zostali ich przyjaciółmi i opiekunami. Żyli długo i szczęśliwie.

Taka jest legenda o radwanickich słoniach, którzy są symbolem gminy i jej rozwoju. Są też pamiątką po Radwanie i jego przygodach. Dlatego do dziś w Radwanicach stoją trzy zielone słonie, które mają imiona Radwanek, Jakubek i Buczynka. Są one dumą i ozdobą gminy, a także przynoszą jej szczęście i pomyślność.