Depresja - moje przemyślenia

Dobrowolna samotność może być uznana jako niezbędny warunek życia duchowego. Zalew informacji i dynamika życia codziennego zubożają życie duchowe człowieka.

Rozwój duchowy można więc stymulować przez rozwój potrzeby samotności(albo raczej umiejętności przebywania z samym sobą - tak obcej człowiekowi Zachodu, a zwyczajnej dla człowieka Wschodu.

Wschód napawa nas nadzieją, że człowiek nie dał się ponieść wskazówkom zegara a przecież przez nie szaleje i wpada w pułapkę depresji. Depresja jest chorobą poważną, potrafi jednym ciągiem rozwiązać wszystkie nasze problemy. Nie zrozumcie mnie źle. Tym rozwiązaniem jest śmierć. Bo to jedyne rozwiązanie jakie może przynieść. Ludzie podchodzą do zagadnienia depresji jako kolejnej z wielu chorób XXI wieku. Jest to wirus tak nieznośny i toksyczny, że zaraża także bliskich. Rozsiewanie smutku i żalu jest największym atutem depresji.

Czym to leczyć?Czasem? -Nie. Czas dla depresji istnieje tylko wtedy, kiedy ona sama na to pozwoli. Konflikt wewnętrzny jest sprawą skomplikowaną, na tyle ,że do dziś wielu ekspertów, spiera się co do niej.

Nie dajcie się zwieść - magicznym lekom, bo takie nie istnieją. Nie twierdzę, że jest nieuleczalna, ale kiedy uznacie, że ją macie i pogodzicie się z tym nie jest dla was jeszcze za późno. Ludzie zabijają swoją egzystencją marnując czas a ona w tym czasie rośnie w silę - po cichu i skutecznie. Nie są to czynności zbawienne.Czynnością zbawienna dla was, a śmiertelną dla depresji, jest szczera rozmowa z samym z sobą.

Bardzo często ludzie chorujący na depresję zakładają maski. Maski te mają imiona: radość,uśmiech,płacz,smutek. - Wszystkie one są puste, ponieważ pod maską nie ma nic.

Depresja jest trucizną, gorszą niż cyjanek - Zabija powoli i skutecznie.