Dla ludzi nieszczęśliwych

Nie chcę umierać

Chcę zostać w łóżku

Boję się zasnąć

Mam za dużo snów

Mam dość wszystkiego

A oni dalej:

Żyj śmiej się i kochaj

Mamo przecież wiesz że próbowałam

Próbowałam już wszystkiego

Istnieję trochę niemoralnie

Kłamię sama sobie

Żyję trochę niedbale

Wciąż czekam na raka płuc

I martwą wątrobę

Mam dłonie całe w literach

Mam ciało całe w słowach

Mam życie całe w tekstach

Wejdźcie

Zobaczcie

Powinnam to w końcu zmyć

Szafa mówi mi: wstań

Ściany wołają: nie wstawaj

Dywan szepcze: żyj dalej

A biurko krzyczy

Że wcale nie warto

Kiedyś miałam ładny pokój

Mama trochę wyzywa za ten bałagan i oksymorony

Ale zawsze lubiła czytać

Nigdy nie lubiłam pisać wierszy

Nic się nie chce rymować

Muszę być nieźle narąbana żeby pisać chociaż te białe

Więcej słów więcej słów nienawidzę limitów

Boże gdzie jestem

Po prostu gadam żeby zapełnić pustkę

I piszę żeby mieć chociaż te parę liter

Podobno pisanie jest stworzone dla ludzi nieszczęśliwych