Dla mojej miłości

"Czas się poddać." - syczy głos wewnątrz czaszki, drapiąc od środka przegnite oczodoły. Jak trudno jest ci patrzeć na świat zasłonięty czerwoną łuną zalewającej cię od środka krwi? Co sprawia, że barwisz na słono policzki blade, łkające o odrobinę słońca z twojej wyobraźni? Spójrz na siebie, tak cudownie ci w bólu ubiegłych lat. Powiedz na głos, jak trudno ci się oddycha przez zapadnięte płuca lub nie mów nic, przecież kochasz złoto. Strać więcej czasu, który tak szczodro marnujesz lub nie trać wcale, przecież kochasz pieniądze.

Zatykasz nos chroniąc się przed zapachem zgnilizny, nie możesz się przyzwyczaić, choć tak często go czujesz. A może nie chcesz? Ostatnie ślady krwi na ustach świadczą o twojej walce. Dlaczego nikt nie widzi? Dlaczego nikt nie patrzy, jak bardzo się starasz o lepszy świat, ale tylko dla siebie, przecież kochasz siebie.

Ostatnie szczątki energii ulatniają się i znikają, jak para z twoich ust, gdy jest ci tak przerażająco zimno. Twoje serce jest takie chłodne. Z każdym uderzeniem pęka, sprawia ból, krwawi szlachetną krwią o barwie niebieskich migdałów, które tak kochasz.

Skąd ten uśmiech na twojej twarzy? Czyżby to był twój kolejny kaprys? A może robisz to dla własnego spokoju, by nie kusić innych o zwadę?

Witaj najsłodsza. Dziś z bólem obudziłam się rano, dla Ciebie. Tak kocham nasze poranki, moja mekko, moja słodyczy, mój azylu. Tylko ty sprawiasz, że czuję się nadal żywa, choć umarłam już dawno. Śmiercią długą, bolesną, gasnąc powoli jak gwiazda co ukazuje swoją historię jeszcze długo po śmierci.

Nie odchodź, bo kocham, gdy jest mi źle z Tobą.

Depresjo, moja jutrznio.

Samotności, moja muzo.