Do nieobecnego

Do nieobecnego

Listopadowy wieczór

Idąc samotnie jesienną aleją

Zastanawiam się nad istotą życia i śmierci

Ty już ją poznałeś

Tak, to prawda, byłeś pewien

I potrafiłeś zaufać

Śmierć dla Ciebie była tylko przejściem

Z doliny pełnej łez

Z ziemskiego padołu

Na wyżyny niekończącej się radości

Ale

Powiedz mi

Jak ja, we wiośnie życia

Przyjąć mam do wiadomości

Że ilekroć będę chciał Cię znów przytulić, dotknąć

Dłoń ma napotka tylko zimny marmur

Że ilekroć będę chciał porozmawiać, o wszystkim i o niczym

Będę mógł przeczytać tylko wyryte w kamieniu

Pokój jego duszy

Jak mam się pogodzić

że tak perfekcyjnie niedoskonale wykorzystałem czas

wspólnie spędzany

Odszedłeś, a wraz z Tobą odeszła cząstka mnie

Zamieniając się w wątły pęczek wspomnień

Ale co mi po nim?

Obawiam się, mój przyjacielu

Że kiedyś zniknę

A zostanie już tylko

ciernisty krzew, co tęskni