Dom

Znajomy chodnik przypalony rdzawym światłem od latarni, starych i falujących od podmuchów wiatru. Liście podgniłe i zlewające się w całość z błotem tworzą drogę, którą nie chce iść ale muszę, albo po prostu idę, nogi mnie niosą, górna część ciała nie ma nic do powiedzenia. Buja się w rytm kroków, twarz jak twarz, nic szczególnego. Jest ciemno, drzewa świszczą, ma to w sobie jakąś ciekawość, nadaję aurę, klimat ponury ale dobry, zależy kto co lubi, hm. Domy ledwo widoczne, straszne, poruszająca się gdzieniegdzie zasłona, mówi, że dom nie do końca jest pusty, nawet gdy świateł w nim brak, to straszne, ale ja się nie boję, idę.

Opowiadam ze smutkiem bolącym teksty piosenek, niech mnie pocieszą, chociaż trochę, zeszklone oczy odbijają się od deszczowej ulicy, pewnie ładnie wyglądam, choć nie chcę. Nic nie chcę.

Stare bramy sąsiadów, obcych ludzi, wyją ze zmęczenia, opory stawiają wiatru, bez skutku. Mogę jakoś im pomóc?

Z za rogu wyłania się ciemna, piaskowa droga, pełna dziur, kamieni i krzewów, poplątanych, rozkrzyczanych od deszczu, jakby nikt nią nie jeździł. No i jestem. Cholera, co teraz?!

Kilka kroków i stoję pod furtką, zardzewiałą, powyginaną od kłótni, biedną. Jej hałas dudni w uszach, nigdy nikt jej nie naoliwił.

Tyle razy trzaskałam nią, wychodząc, to też moja wina. Tyle razy żegnałam się z nią, tyle uścisków mojej dłoni ma na sobie, złych, zapłakanych, najwięcej rozczarowania i smutku ma odcisk, jednak nie przykryły jej rdzy. Zimne, wręcz lodowate krople deszczu strzelają mnie w twarz, popędzają nachalnie, ale ja nie chcę tam wejść!

Proszę, ręko ma, nie sięgaj tam

Niech palce wiatr połamie

Niech zimno sprawi że zamarznie

Nie chcę

Nie mogę wejść tam!

Gdzie jest nasz dom

Ciepły, bezpieczny kąt

Gdzie okno, gdzie rama tęsknoty

Ciepła szyba prosząca o powroty?!

To błąd?

Modlitwa powinna pomóc, ja wierzę jak mało kto, bo kto inny tnie się talerzem, po tak wybornie pysznym obiedzie.....

sawIS FJ