Dotyk Wspomnień

Codziennie chodząc przez cienie,

Ona spoglądała na Ciebie.

Niewinne nieistotne marzenie,

Rozjaśniały gwiazdy na niebie.

Pustka, żal i smutek ogromny,

Rozwija się budząc lęk.

Lecz on jedyny, bezstronny.

Ciągnie bezszelestny dźwięk.

Gonitwa myśli bitwe toczy,

Rozwlekające niepewności.

Boleśnie milcząc kroczy,

Po schodach ludzkich mądrości.

Nieustannie modląc się o losy,

Bezwonny zapach nadzieji.

Niczym delikatność rosy,

Czeka aż czas wszystko sklei.

Patrząc w białą chmurę,

Zapomina swój ból nieustanny.

Lecz blask opadający na górę,

Przywołuje żywot czarny.

Błądząc po przeklętych zakrętach.

Cicho odchodzi w podzięce.

Zgubiona w trwogich odmętach,

Znika pamiętając jego ukryte serce.