Dowody nieobecności

kraina jest głęboko wżarta w nas, wdrukowana

w podobwodzia. straszna tam wikłanina, zdaje się,

że twórcy podczas malowania rozstroiły się kolory, a

włosie pędzli, drżąc niczym w febrze, kreśliło jedynie

wstążyny Möbiusa, kąty nieprzyległe.

to nasz deep state, deep church, bajka rządzona

przez mit, obszar stoczny przez legendy, jakby

były wyniszczającym choróbskiem.

wieżowce o tępych iglicach leniwie trącają światełko

rosnące nieco powyżej, diabelskie młyny mielą cirrusy.

ludzi tam – jak na lekarstwo, ot: półdziki zwierzętostan

umierający z nudów w klatkach ze szkła i plastiku.

przeważnie szczekwa zamiast mowy,

echo dudniące w betonowych ostępach.

jest tor, na którym trwa wyścig wehikułów czasu (który

pierwszy dotrze do Prakońca?), są puszcze, głuche i ślepe

bory, gdzie wychwala się Brak, oddaje cześć wyrżniętym

w żywicznym drewnie smolnym bożkom, ponurakom

z brodami po kostki, zaś przybyszów raczy się

miłymi słowami kończącymi się na -rniczać, -erdalaj,

są hordy dzieciaków bawiące się w resztkach złota płatkowego

(kaleczą dłonie do krwi, ale najwyraźniej to lubią),

klinicyści wszczepiający grudki, od których przechodzi

wszelki ból. jest śmiech, choć głupi i bez powodu.

warstwy wykruszają się i widzę miejsca łączenia,

ślady prucia i ponownego zszywania, dziurki po igle.

dostrzegam płócienko, materiał otarty o relikwie.

wyglądający tanio, ale nie na sprzedaż nawet za miliony.

przedarłby się, jakby tylko skrobnąć paznokciem.

nie mam odwagi. trochę boję się tego, co zakrywa.

...no dobrze, jutro odsłonię. uwierz.