Dratwa na suchym lądzie

Czas muska zębem swym

omszały kalejdoskop

utkwiony w drzazgach

płaczliwej walkirii

W brudnym okularze

odkręcony kran

Kapią krople krwi

niedzielnej szarugi

Stoję pośród nich

W garniturach banału

odzianych

Z fajkami do ust przyszytymi

przeciwników spirytyzmu

Kroczę po śladach psa

którego smarkateria uwiesiła

na drzewie, za ogon

Jak bezwładną huśtawkę

ze starych opon

Na plecach dźwigam wór

a w nim liści parę

Jesiennych

odłamków drzew

Sięgam dłonią za ułudą

rozpaczliwą

snutą w obłoku

srebrzystym.

Czasem nie milczę

wówczas cichnę

Ale przyrzekam ci

Jeśli choć raz

słowa z wiatrem miejscami

zamienią się

zdradzę wówczas

tajemnicę

ujawnię siebie

Tylko zawsze