Drzewa liśćmi piszą (groteska)

Straciłem pracę. Zdarza się. Nie osiągałem wymaganych rezultatów, a do tego popełniłem kilka głupich błędów, których moi pracodawcy nie byli w stanie wybaczyć. Z dnia na dzień stałem się bezrobotny. Nie napawało to optymizmem. Pewnie dlatego nie mogłem zasnąć w nocy, a może przez jasno świecący księżyc, zaglądający ukradkiem do mojej sypialni.

 

W końcu wstałem i zacząłem kręcić się po domu. Włączyłem radio, ale wydobył się z niego tylko jednostajny szum. W telewizji również na większości kanałów zawieszono emisję, aż do porannego odwołania. Tylko jeden wciąż nadawał, leciało na nim coś w stylu talk-show, gdzie toczyła się rozmowa dwóch mężczyzn. Pierwszy z nich, najpewniej prowadzący, prezentował sobą dość niecodzienny jak na standardy telewizyjne widok. Jego oczy wydawały się zajmować pół twarzy, na dodatek były tak potwornie wybałuszone, iż miało się wrażenie, że wystarczy by się pochylił, a wyleciałyby mu z oczodołów. Dyskutował z drugim osobnikiem, który jednak znajdował się poza okiem kamery. Słychać było tylko jego głos, jakby specjalnie zmodulowany. Gadali o jakiejś firmie sprzątającej, co akurat niespecjalnie mnie zainteresowało. Kamera ciągle pokazywała gospodarza programu, co jakiś czas robiąc zbliżenia na jego paskudną twarz, zwróconą bez przerwy w kierunku widzów. Nie odwracał wzroku, nawet gdy zadawał pytania niewidocznemu rozmówcy. Wyglądało tak jakby zwracał się wprost do siedzącej przed odbiornikami publiki. Nie mogłem dłużej znieść tego niepokojącego widoku i postanowiłem wyłączyć telewizor. Pilot jednak akurat odmówił posłuszeństwa, więc byłem zmuszony zbliżyć się do odbiornika i przez chwilę miałem własną twarz tuż przy gadzim spojrzeniu prowadzącego. Zobaczyłem w jego oczach podejrzane kurwiki i wcisnąłem przycisk z tyłu obudowy. Telewizor przeszedł w tryb czuwania, a ja odetchnąłem z ulgą.

 

Następnego dnia udałem się na targ. Przywitały mnie wyjątkowe pustki. Brakowało handlarek, wciskających na siłę, co popadnie i klientów, udających zbulwersowanie. Jedyną osobą, jaka rzuciła mi się w oczy był uśmiechnięty pan w beżowym sweterku, siedzący w niewielkiej budce i zachęcający do wzięcia udziału w loterii. Rzekomo każdy los wygrywał. W pojemniku znajdowały się pocięte kawałki papieru, a na nich rysunki symbolizujące nagrody. Wyciągnąłem kilka złociszy i postanowiłem się skusić. Facet miał widocznie coś w oczach albo w gadce, bo zazwyczaj niełatwo ulegam tego rodzaju podejrzanym atrakcjom. Wybrałem karteczkę, a po rozwinięciu okazało się, że wyrysowano na niej anioła. Lotermistrz od razu wyciągnął spod lady niewielki tamburyn. Miałem wrażenie, że nawet nie spojrzał, co wylosowałem.

 

"Kolejny niepotrzebny grat do kolekcji" – pomyślałem, ale za pół darmo nie ma co kręcić nosem. Instrument wyglądał trochę jak obroża do zabaw sado-maso, a na wewnętrznej stronie miał wyryte dziwaczne symbole.

 

Udałem się do parku i usiadłem na ławeczce. Wszędzie było wyjątkowo pusto. Naprzeciw mnie stały trzy karłowate wierzby. Nie przypominałem sobie, żebym wcześniej je widział w tym miejscu. Cóż, człowiek zamyślony nie zauważa wielu rzeczy wokół siebie. Odpuściłem podziwianie drzew i zacząłem poruszać tamburynem, wydobywając z niego dźwięki dalekie od perfekcji. W pewnym momencie za sobą usłyszałem szelest skrzydeł. Obejrzałem się, ale nic nie dostrzegłem.

 

Tymczasem trzy wierzby zbliżyły się.

 

Nie były to żadne omamy wzrokowe ani zaburzenia percepcji. Wyłapałem moment, gdy się poruszyły, przesunęły jakby zupełnie niezwiązane korzeniami. Teraz stały w bezruchu, ale i tak czułem się nieswojo. Drzewa nie powinny robić takich rzeczy, tylko od momentu zasadzenia aż do wykarczowania stać w jednym miejscu.

 

Wstałem i pospiesznie wróciłem do domu. Już po chwili do drzwi ktoś zapukał. Okazało się, że to obcy mężczyzna, cały w bieli.

 

– Witam – powiedział. – Czy nie chciałby pan nabyć…?

 

– Nie chciałbym.

 

Nie pierwszy raz miałem do czynienia z handlarzami-naciągaczami.

 

– A taki wyjątkowy anielski tamburyn? – kontynuował.

 

– Mam identyczny w domu.

 

– Ale, ale… Ooo! Teraz koniecznie musi pan nabyć drugi. One rezonują ze sobą i przeganiają złe moce. Jeden nie wystarczy. Będą się działy rzeczy straszne, a pan musi być przygotowany.

 

– Nie jestem zainteresowany.

 

– Ooo! Nie mogę tak pana zostawić na pastwę losu. Jeden tamburyn to w wierzeniach celtów symbol pecha, dwa natomiast dają niewyobrażalne szczęście. A wszystko to w wyjątkowo atrakcyjnej cenie.

 

– Do widzenia.

 

– Chwileczkę! – Przebieraniec próbował wedrzeć mi się do mieszkania, ale w porę przytrzymałem drzwi. – Ooo! Co pan robi?

 

– Zabezpieczam się przed złymi mocami.

 

– Sam sobie pan nie poradzi. Proszę chociaż tę ulotkę przyjąć. Gdy nadejdą bestie, ten numer telefonu pana ochroni.

 

Wypchnąłem niby-anioła za drzwi. Naciągacz zdążył mi wcisnąć do kieszeni ulotkę. Z jakiegoś powodu jej nie wyrzuciłem. Może dopadało mnie zbieractwo albo przeczuwałem, że jeszcze mi się przyda. Zwłaszcza, iż przed domem dostrzegłem trzy wierzby, niewątpliwie te same, co wcześniej.

 

Tamtej nocy również włączyłem telewizor, niby z ciekawości. Na wszystkich kanałach panowała jednakowa cisza, a tajemniczy talk-show nie został wyemitowany. Jakoś niespecjalnie mnie to zasmuciło. Doszedłem do wniosku, że to tylko kolejny koszmar. Najgorsze, że najwyraźniej zaczynałem śnić na jawie.

 

Ranek wcale nie przyniósł ukojenia. Obudziły mnie szepty. Gdy tylko otworzyłem oczy odkryłem, że tuż obok drzwi stoją trzy wierzby. Z bliska jednak wyraźnie widziałem, że to nie drzewa, tylko dziwaczne ludzko-roślinne hybrydy. Rozmawiały ze sobą.

 

– Wynoście się! – zawołałem.

 

– Zabijemy cię – odparły.

 

– Kim jesteście?

 

– Bestiami, upiorami, zmorami. Obedrzemy cię ze skóry i wypijemy krew.

 

Wyciągnąłem z kieszeni spodni pomiętą ulotkę. Napis na niej głosił, że ekipa poradzi sobie z każdym nadnaturalnym problemem. Drżącymi, spoconymi palcami wystukałem cyfry na telefonie i zadzwoniłem. Po chwili oczekiwania usłyszałem głos kobiety, ale brzmiący jak automat. Zapytała, w czym może pomóc.

 

– W moim domu są jakieś maszkarony. Chcą mnie zabić. Zróbcie coś z nimi.

 

– Oczywiście.

 

Podałem adres. Odparła tylko, że przyjęła zgłoszenie. Połączenie zostało zerwane. Miałem nadzieję, że działają ekspresowo.

 

Dziwadła ponownie zaczęły szeptać, ale się nie zbliżały, a ja siedziałem bez ruchu, modląc się by jak najszybciej przybyła odsiecz. Nie wiem ile czasu minęło, ale wreszcie usłyszałem warkot nadjeżdżającego samochodu. Drzewołaki się poruszyły. Dwa z nich w zasadzie rzuciły się do ucieczki. Dostrzegłem jak spod kory wysunęły krótkie blade palce, chwyciły za klamkę i ot tak po prostu wyszły. Przecież drzwi były na noc zamknięte na klucz. A może tym razem zapomniałem o tym?

 

Trzecia z maszkar została i wciąż coś szeptała niezrozumiale. Po chwili weszło kilku facetów, zapewne ci po których zadzwoniłem. Nie pukali, nie pytali o nic. Najważniejsze byleby uporali się z problemem. Od razu w oczy rzucił mi się mężczyzna z wyłupiastymi oczami, ten sam, który występował w nocnej telewizji. Najwyraźniej on wszystkimi dyrygował. Rozkazał wyciągnąć mutanta, co też jego ekipa zaraz uczyniła. Wstałem z łóżka i wyjrzałem na zewnątrz. Przewrócili drzewołaka, wyraźnie widziałem jak wierzga bosymi stopami i porusza krótkimi dłońmi. Stworzenie było bez szans. Ekipa ubrana w specjalne kombinezony i wyposażona w piły spalinowe przystąpiła do dzieła.

 

– Zaraz damy tym skurwysynom lekcję – zakomenderował wyłupiastooki. Na jego znak grupa mężczyzn zaczęła ciąć mutanta na kawałki. Warkot pił mieszał się z przeraźliwymi wrzaskami i tryskającą na wszystkie strony posoką. Cały trawnik przed domem umazany był w czerwieni. Siedziałem skulony pod drzwiami, bojąc się w ogóle wyjrzeć. Zapewne z nerwów nie zwróciłem uwagi, kiedy wyłupiastooki wszedł do mojego mieszkania. Stanął nade mną i wygiął usta w imitacji uśmiechu.

 

– Co wy zrobiliście? – zapytałem.

 

– Stare drzewa należy karczować.

 

– Ale to… to był chyba człowiek.

 

– Tak. Jeden z tych bezrobotnych, którzy wałęsają się po okolicy. Nie wiem, co z nimi robią, ani jak przekształcają w te ohydztwa. Sukinsynów jest coraz więcej. Dobrze, że działamy. Miałem kiedyś sen, w ktrórym drzewa, wyposażone w piły i siekiery, przybyły zemścić się na ludziach i ich wyrżnąć. Coś w tym jest. O!

 

Wyłupiastooki podniósł leżący na podłodze tamburyn. Obejrzał go dokładnie z każdej strony.

 

– Wygrałem na loterii – powiedziałem.

 

– Bawią się takimi rzeczami, a potem dziwią, że dostają obłędu.

 

Paskudny facet zabrał instrument, a potem poprosił o zapłatę za swe usługi. Nie ma nic za darmo. Wyłudził ode mnie sporo kasy i wyszedł. Zdałem sobie sprawę, że nie chcę o nic więcej pytać. Tak było najlepiej. Cała ekipa odjechała bez zbędnych słów po prowizorycznym posprzątaniu efektów swojej działalności.

 

Od tamtej pory zacząłem gorączkowo przeglądać oferty pracy. Niestety nigdzie nie poszukiwali takich jak ja. Gdziekolwiek dzwoniłem witał mnie ten sam metaliczny kobiecy głos, oznajmiający beznamiętnie o braku zapotrzebowania na siłę roboczą. Wszystkie miejsca zajęte, ludzie zębami trzymają się swoich posad. Na pewno ktoś już okupuje moje stare miejsce. Wielu oczekiwało dnia, kiedy zwolni się jakaś ciepła posada.

 

Mimo licznych prób zmiany stanu zawodowego, nie udało mi się nic wskórać. Wkrótce zadzwonili z urzędu pracy.

 

Zapytali, czy lubię drzewa

Średnia ocena: 5.0  Głosów: 2

Zaloguj się, aby ocenić

Komentarze (9)

  • JamCi 02.06.2020
    Osz Ty Cholero! (za tytuł) reszta potem? Jutro? Za tydzień? Jago Cię udusi :-)
  • fanthomas 02.06.2020
    A co, podebrałem mu tytuł? ;)
  • JamCi 03.06.2020
    fanthomas nie, no żartuję, ucieszy sie :-) Nie czytałam jeszcze ale jak tylko będzie chwila - niuchnę.
  • JamCi 03.06.2020
    fanthomas o kurcze, czytałam. Chyba będe miała koszmara i nasilił mi się lęk przed utratą pracy. Natichmiast przestaję marzyć o pozostaniu w domu na kwankwarankwa.
    No, dobre, ciekawe i niepokojące.
  • JamCi 03.06.2020
    fanthomas odszczekuję, okazuje się, zem była pewna pomyłki swojej :-) hau hau hau odszczeku odszczeku :-)
  • fanthomas 03.06.2020
    JamCi ok :)
  • Bajkopisarz 02.06.2020
    Pierwszorzędna groteska ? Postacie, które nakreśliłeś są świetne. Wyłupiastokooki, sprzedawca losów, anioł, drzewa, wszyscy odgrywają swoje role perfekcyjnie. Podoba mi się, że wszystko dzieje się na pozór logicznie, nie ma na przykład gwałtownej zmiany akcji i scenerii, absurdu znikąd.
    No a drzewa to też nie są jakieś przyjemniaczki i trzeba na nie uważać. Kiedyś pewien grab pod Mielcem niby sobie stał spokojnie, udawał przyjaznego, ale jak go młodzież szturchnęła przypadkowo Oplem, to czterech położył trupem w szpitalu, a piąty skonał w szpitalu kolejnej nocy.
  • fanthomas 02.06.2020
    Dzięki
  • Piotrek P. 1988 02.06.2020
    Ta dziwna historia, jakby z alternatywnego świata, poprawiła mi humor. 5, pozdrawiam :-)

Napisz komentarz

Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania