Dusze świtem rozdzielone

Śnił mi się śnieg na biało ślicznie malowany

I śniło mi się słońce nad światem zimowe

Rzeźbione czyimiś pewnymi, wprawnymi palcami

W pierzyny wróblich skrzydeł ciepło otulone

Śniła mi się ścieżka wśród domów biegnąca

I czyjeś kroki w śniegu na chwilę zastygłe

A wszystko tak prawdziwe i takie bez końca

I było pięknie mroźne, lecz nie było zimne

Idąc tymi śladami, drogą, słońcem, śniegiem

Idąc i czując życie w niezwykłym powietrzu

Byłam pewna że wszystko naprawdę istnieje

Wtedy zaczął zapadać piękny, cichy wieczór

Coraz szybciej szłam drogą, biegłam chyba prawie

Wiatr mnie ściskał za rękę i szeptał coś miło

Lód jak setki wróżek osiadał na trawie

Ciche światło księżyca drogę posrebrzyło

Zza zakrętu postać się wyłania wreszcie

Twarz ma jakby pełną zdziwienia, zmieszania

Chłopiec, który ślady zostawiał na ścieżce

Niewypowiedziane zadaje pytania

Nagle - wszystko jasne, nic nie trzeba więcej

A więc wpadamy sobie nawzajem w ramiona

Tak to się spotkały dwie dusze braterskie

I jedna była z drugą na zawsze złączona

Chcieliśmy już zawsze, w szczęściu i w beztrosce

W oczach swych wzajemne odnajdywać lustra

Trwać przez wieczność razem na srebrzystej łące

By się w nieskończoność wypełniała pustka

Śniło mi się miasto śniegiem malowane

Śniła mi się droga, ślady i powietrze

I w tym śnie na zawsze ze mną pozostaniesz

Mojej duszy lustro pośród mroźnych westchnień