Dwa światy

Za murem:

Opływający złotem tłum

Rozrzuca banknoty jak gnijące śmieci,

Skażając ziemię swoim zepsuciem.

Gardłowym tonem rzucają w twarz klęczącym:

"My - panowie życia i śmierci!

Wasz los spoczywa w naszych rękach."

Zdarzają się zaproszenia na wystawne uczty,

Gdzie lizanie butów staje się przepustką

Do fałszywego blasku i nikczemnej chwały.

Po drugiej stronie muru:

Cierpiący tłum:

Wychudzony,

W łachmanach,

Przepełniony głodem i pragnieniem.

Zło kusi swoim jadem,

Obiecując parę monet

W zamian za haniebne czyny.

Ściana:

W ukrytym pokoju, za grubą ścianą,

Słowa stoją jak puste manekiny,

Głosząc puste frazesy o dobroci,

Które wiatr rozwiewa bezpowrotnie.

Z sąsiedniego pokoju przeszywający wzrok,

Ostre jak szpilki, rani i poniża.

Każde cierpienie urasta do toastu,

Budując mur na własnym grobie.

Współczesne królestwo:

Uzurpują sobie władzę,

Uważając się za monarchów i arystokratów.

Tymczasem zwykły człowiek,

Ubrany w strój służącego,

Walczy o utraconą godność.

Dwa światy

Zawsze były dwa światy,

Jeden łączył, drugi dzielił,

Gdy w rękach ludzkiej władzy spoczywał.

Autor wiersza

Damian Moszek.