Dziecinne lata

Przyszłam dziś tu, chociaż wcale nie chciałam.

Bo żyłam tu ja, ale całkiem inna.

Ta dziecięca, beztroska, naiwna, niewinna.

Ta co myślała że skinienie różdźki, lekiem jest na jej smutki.

Taka ja, która żyła od lata do lata.

Której zachód słońca był końcem, a wschód początkiem świata.

Ja całkiem mała, ja która jeszcze ludziom ufałam.

Która potrafiła godzinami, ganiać jak szalona za motylami.

Ta co koncertów żabich słuchała, i żabiego księcia wypatrywała.

Sen był dla mnie karą, nie nagrodą.

Bo śnił mi się dzień, w którym dorastałam.

I z niewinnej istotki, w modliszkę się przemieniałam.

Śmieszne pewno powiesz, że pamiętam jeszcze, jak to jest pisać listy do wróżki.

Jak to jest bawić się w rodzinę, i mażyć o niej.

Jak to jest dostać rower, i klasnąć z szczęścia w dłonie.

Żałosna jestem, wiem lecz moja rutyna dziś postanowiła mnie opuścić.

I szuflada pamięci mnie zaprowadziła, w czas milutki.

Bo wiele z dziecka straciłam, niewinna już dawno nie jestem.

O rodzinie jak zbajki, marzenia już porzuciłam.

I zaczęłam pisać wiersze.

Na księcia już nie czekam, bo ty się pojawiłeś.

Motyli już nie ganiam bo wiem, że żyją chwilę.

A sen jest mym codziennym marzeniem.

Może dzieckiem już nie jestem, ale mam coś z niego.

Wierze wszystkim na słowo.

I nie musisz mówić mi, że to ma największa wada.

Bo przecież ty jesteś mym księciem, i ratujesz mnie gdy królewna twa w kłopoty wpada.

A teraz proszę już, wracajmy do domu.

Ale tego naszego, gdzie ta nowa ja.

Ta ja poważna żyję.

A tu w rodzinne strony napewno wrócę, bo serce me tym zarówno pocieszę jak i zasmucę.