Edward i Ja

No więc tak...Działo się to w połowie czerwca gdy musiała zmienić szkołę.Bardzo smuciło mnie to że będę musiała pożegnać się ukochaną klasą i z przyjaciółmi których kochałam ponad wszystko.Niestety mój pierwszy dzień w szkole okazał się jedną wielką porażką.Nie dość że się spózniłam to jeszcze nie wiedziałam gdzie znajduje się sala gimnastyczna.Boże co za porażka.Ale w nowej klasie też nie było tak kolorowo jak sobie to wyobrażałam parę dni temu.Jeden pił drugi brał narkotyki a trzeci palił.Ale Edward Salvador był jakiś inny nie pił nie palił ani nie brał narkotyków.Od kiedy go poznałam to moje życie zmieniło się.Widywaliśmy się codziennie w szkolnym laboratorium.Od samego początku się nienawidziliśmy ale za to ja czułam do niego jakąś sympatię.Za każdym razem gdy przechodził po szkolnym korytarzu słodko się uśmiechał i odchodził a ja za to miałam wielkiego banana na twarzy.Wreszcie się ocknęłam...Halo tu ziemia dla Belli!Czy ja się zakochałam czy to tylko chwilowe zauroczenie.Co ja w nim widzę znam go dopiero kilka dni.Nie wytrzymam.Powoli zaczynałam mieć dość tej szkoły mimo iż dopiero zaczynałam w niej naukę-naukę bez przyjaciół.Nieraz wspominam chwile spędzone z nimi i płaczę bo chciałabym cofnąć czas i być teraz z nimi.Najchętniej zamknęłabym się teraz w pustym pokoju i nigdy z niego nie wychodziła.Wracając ze szkoły wstąpiłam po drodze do mojego ulubionego parku.Ale niestety moja górka była już zajęta przez...Edwarda Salvadora.Podeszłam bliżej i zobaczyłam że Edward trzyma coś w rękach był to zakrwawiony królik.Oczy Edwarda były przekrwione a zamiast zębów w szparkach miał ostre kły dokładnie tak jak ja gdy poluje na pewną zdobycz.Odkryłam że on też był wampirem.Musiałam odejść z tamtąd żeby nie zobaczył mnie w postaci wampira.Ale on zaczął za mną biec a ja nie miałam sił żeby dalej uciekać.Byłam zmęczona tym wszystkim.Edward złapał mnie za rękę i odwrócił tak że nasze usta dzieliły milimetry 'Nie bój się nic ci nie zrobię'.W końcu musiałam pokazać mu swoje drugie oblicze swoją drugą twarz.Oczy moje były przekrwione a pod nimi leciutkie żyłki a w kącikach ust kły ostre kły.Czy to był przypadek że na swojej drodze spotkałam wampira Edwarda czy przeznaczenie już nic z tego nie rozumiem.Dalej szliśmy w milczeniu.Edward chyba nie spodziewał się że z takiej tajemniczej i cichej nastolatki powstał wampir.Gdy nareszcie doszliśmy pod mój dom pożegnaliśmy się słodkim przytulasem. Wchodząc do domu usłyszałam śmiechy dochodzące z mojego pokoju.Postanowiłam wejść do pokoju i prawie nie zemdlałam tam siedziała 5 moich najlepszych przyjaciół;Alice Jackson Camilla Claudiusz i Dominic.Od razu poczułam jak łezki spływają po policzkach.To było najlepsze co mogłam teraz usłyszeć-śmiech moich przyjaciół.Hmm...A Edward to chyba tylko zwykły kolega z klasy ale i tak darze go jakąś sympatiom. Chodz nie do końca wiem co to takiego.Ostatniego czasu bardzo się zmieniłam ale sama nie wiem czy na lepsze czy na gorsze.Niestety nadszedł poniedziałek i musiałam zmierzyć się z Edwardem.Czułam że on jest częścią mnie że należy do mojej wilczej watahy a kim tak naprawdę jest?Idąc do szkoły niestety natrafiłam się na Edwarda Salvadora.Podszedł do mni i chwycił mnie za rękę'Zaczekaj.Chciałbym z tobą porozmawiać.'O czym i kim ty jesteś'.No właśnie o tym chciałbym z tobą porozmawiać.No więc zacznę od tego że nie jestem Edward tylko Damon Salvador.Mam 180 lat i jestem sierotą od 20 lat.Moi rodzice zginęli podczas walki z innymi wampirami.Inne wampiry próbowały pomóc ale nie dało rady.Z kim...TY powiedziałeś inne wampiry ale jak to.Jest nas więcej!Gdzie?.Było!Ale zostaliśmy tylko my ty ja i twoja wataha.Ciesz się!Masz prawdziwą wilczą watahę a ja jestem zwykłym samotnym wampirem który nie zasługuje na nic a tym bardziej na...Na co...Na taką śliczną dziewczynę jak ty