Emigrantka

Daleko jestem już od dawien dawna.

Uciekłam od domu i ulicy szarej

Uciekłam od walki codziennej i ludzi zmęczonych życiem , bez nadziei w oczach...

Odkryłam światła i kolory nowe

Inne troski pogodniejsze zajęły mi głowę.

Uwiodły mnie pejzaże i śpiew krańców świata,

smak win nowych ,uczt przepych i wykwintne wonie. Inni ludzie bez uraz i zmartwień głębokich pogodne uśmiechy rozdają tu wkoło, życzą mi dobrego... Snują plany na przyszłość i nie czują gniewu.

Poznałam dobrze ich łagodną mowę . Tęskniąc wciąż za zmęczeniem i smutną ulicą mówię do nich często lecz nikt mnie nie słyszy.