Filomaci

"Zakochałem się we własnej duszy. Jak w pięknej kobiecie która okazała się dziwką."

Nie jesteś wyjątkowy, powiedział cień do Adama Mickiewicza. To jak wytłumaczysz moją rozmowę z tobą? Jestem Adamem, Jestem Jackiem. Wierzyłem w kłamstwo, zatraciłem się w nim, jak w ezoteryczko, narkotycznym odlocie. Wierzyłem w słowa zapisane brudnym kijem na wodzie. To nie grzech zaufać kłamcy, lecz ja się nim również stawałem. Czemu? Cóż takiego przyjemnego w tych mistycznych wierszach wyczytałem. Że jestem kimś wyjątkowym. Że jestem kimś o wiele ważniejszym niż ci uśmiechnięci licealiści studenci. Sam tracąc w siebie jaką kol wiek wiarę, porzucałem siebie, jak kapitan porzucał tonący statek, uciekając w świat inteligentnych słów powycinanych z kartonu i pomalowanych złotymi kredkami ukradzionymi dziecku z przedszkola. Ono płacze, dla wyższych idei. To idea pozwala nam być zwierzętami. To idea stoi za naszymi plecami, usprawiedliwiając nasze wspólne samo zniszczenie naszą degradację osobowości nasze odcięcie od świata. Popatrz na tych ludzi, popatrz, oni błądzą, współczuj im, nie szanuj ich, oni cię nie szanują, walcz, uderz, gryź, upodlij go, upodlij siebie. Jestem wolny, jesteśmy woli. Idziesz, ślizgasz się wraz ze swym zwierzem mocy w głąb i w głąb swej duszy, swego samo zniszczenia, swej wolności. Wciąż nie zadając sobie pytania, czemu dusza jest coraz ciemniejsza, czemu wolność jest coraz zimniejsza. Czy już się zgubiłeś? Oto ja rok temu ja dwa lata temu. Oto to, co wybrałem zamiast bliskości drugiej kochającej mnie osoby. Nienawiść, nienawiść do siebie, do świata do prawa i zasad. Nazwałem to sztuką, bym mógł sam siebie znieść by nie czuć się samym sobą upokorzony, by nie czuć poparzeń od ognia rewolucji by nie czuć nic co było ponad to, co potrafiłem znieść, powoli wrzucając do tego worka całe życie, pozostawiając tylko poza nim moje ego, moje rozrosłe rozpasłe ego siedzące na swym tronie trolli, po którym zlewają się kaskadami jego fałdy tłuszczu.

Nastał grzmot, nie był nim piorun, nie był nim Bóg. To była gwiazda meteor pełen wspomnień. Wybuchł, tworząc wielki jasny obłok prawdy, na chwilę rozświetlając me zakłamanie. Więc podniosłem broń, w którą mnie samo uzbroiło kłamstwo, dzierżąc za lejce swą podświadomość, gnałem przed siebie, gniotąc wszystkie na szybko stawiane w mojej głowie, na opak, wzniosłe idee. Otoczyłem się wizjami, maszerującymi wojskami powstańczymi stałem na czele wojny domowej, zezwalałem na zabijanie, szczelano, niszczono, zabijano. A za każdym gwałtem na gwałcicielach stał mój podpis. To idea stała za plecami wojny domowej. Broń potworów była w mych rękach kijem oświecenia, którym rzeźbiłem swoje pogięcie. Zostałem ostatecznie zrujnowany, nadkładając pracy, na budowę wierzy wolności, gdzieniegdzie nazywaną wierzą Babilonu, by później zburzyć swe dzieło życia. Dwa lata stracone, zaprawdę nie potrafię się z tym nie zgodzić.