RP - Dziedzictwo Pustki

06.06.2016

Wszyscy:
Większość dnia upamiętniającego śmierć Pustki mijała wśród smutku i żalu, jednakże godziny wieczorne były wyjątkiem. Wtedy organizowano radosną ucztę, pełną wspaniałego jadła, win i gwaru rozmów. Tak samo działo się we wsi zwanej Castellum, do której zajechała czwórka nie znających się bohaterów. Każdy z nich wyjątkowo miał ten sam cel, najeść się, napić i odpocząć korzystając w między czasie z gościnności świętujących wieśniaków.
Wioskowych chałup nic nie wyróżniało, dach pokrywała słoma a bielone ściany były pokryte religijnymi symbolami. Za to namiot na środku placu przyciągał spojrzenie wszystkich.
Ogromna ilość rubinowej tkaniny była od środka oświetlana przez tysiące pochodni, a do uszu podróżników dotarła skoczna, wesoła muzyka.

Ether Savaile:
Schylił się, przechodząc przez niskie wejście. Teraz, kiedy płótno nie tłumiło już muzyki, dźwięki muzyki sprawiły, że przez chwilę nic nie słyszał. Nie przywykł do hałasu towarzyszącemu ludzkim świętom, gdyż takie uroczystości spędzał na rytualnych walkach.Jednak pusty żołądek spokojnie przekonał go do tego, aby tu pozostał. Rozejrzał się dookoła i odnajdując stół z przekąskami, skierował się w jego stronę. Chwilę przed tym, jak zdołał wziąć kanapkę do ust, pijany chłop wpadł na niego wytrącając mu jadło z dłoni.
- Prze-przepraszam bardzo - burknął, a w mężczyznę uderzyła kwaśna woń alkoholu. - Nie zauważyłem pana.

Vi-Faar:
Skrzypaczka obrzuciła uważnym spojrzeniem opalonego mężczyznę. Co prawda ludzie ciągle tu wchodzili i wychodzili, lecz ten był wyjątkowy. Kolor jego skóry wskazywał kogoś, kto większość żywota spędził na piaskach pustyni i szlakach. Po sekundzie z powrotem zaczęła przemierzać wzrokiem widownię w poszukiwaniu porzuconych bagaży bądź nieuważnych klientów. Sakiewka była pusta, czego nie można było powiedzieć o kieszeniach zgromadzonych tu ludzi.
Zagrała kilka ostatnich nut i pokłoniła się klaszczącej widowni. Gra nieco ją zmęczyła, ale pewnie zanim zejdzie ze sceny, dojdzie do siebie. Właśnie miała obrócić się na pięcie i odejść, kiedy paru chłopów zaczęło prosić o bis.
Rozpatrzyła propozycję w myślach.

Renat von Everec:
Krasnolud na co dzień był spokojny. Jednak każdy ma taki dzień, że wymordowaniu ludzi dookoła wydaje się dobrym pomysłem. Nawet jeśli się ich lubi. Kiedy po raz pięćdziesiąty musiał mówić komuś, że jego rasa nie wyginęła, nie rodzi się z dziur w ziemi, ani też nie jest dzieckiem przebranym za dorosłego, doszedł do wniosku, że to jeden z tych dni. Upił z kufla porządny łyk piwa, po czym jego uwagę zwróciło drobne zamieszanie przy przystawkach. Chłop wpadł na jakiego podróżnika, tyle. Westchnął głęboko… Ludzie są okej, ale nie umieją pić tak, aby się nie uchlać.

Sielencia:
Ktoś z jej pochodzeniem nie powinien znaleźć się wśród pospólstwa. Winna pić wykwintne wina, jeść najdroższe jadło i tańczyć na balu. Ale jest tutaj. Nikt nie wiedział czemu, prawdę mówiąc goście nawet nie wiedzieli, że elfka jest księżniczką. Prosty, chłopski płaszcz spokojnie skrywał jej twarz. Piękne oczy skrywające mądrość sprzed setek lat bacznie obserwowały otoczenie, a w szczególności pijącego krasnoluda. Siłą rzeczy unikała go, nawet odeszła od stołu, kiedy się przysiadła, aby porozmawiać. W głębi duszy miała nadzieję, że łyknęła jego plotkę o tym, że zawołał ją jej mąż.
Przeniosła wzrok na chłopa, który wpadł na opalonego mężczyznę.

Nathanael Bjork:
Mężczyzna od paru godzin siedział przy stole i pił powoli. Niestety nie poszczęściło mu się i jakoś nie mógł znaleźć towarzystwa do picia. Na szczęście smaku alkoholu to nie zmieniło, więc pił dalej. Z lekkim rozbawieniem obserwował reakcję elfiej niewiasty na widok krasnoluda, który bezczelnie się do niej dosiadł. Tacy zawsze go wkurzali, powinni zostać w kopalniach do końca swoich dni.
Ziewnął przeciągle, dostrzegając nawet ładną skrzypaczkę. Nie mając nic lepszego do roboty, wstał i podszedł do sceny, wsłuchując się w muzykę.

Karthus

06.06.2016

Widząc radość i uśmiech na twarzach bawiących się ludzi, Renat zaklął z cicha. Ta drobna uroczystość w niczym nie mogła dorównać prawdziwej uczcie w krasnoludzkich tawernach, gdzie zawody piciu piwa prosto z beczki to codzienność. Unosząc kufel wysoko, wymamrotał coś do siebiebi opróżnił go jednym haustem. Poczuł jak wzbiera w nim ciepło, lecz nie na tyle by wejść w stan upojenia. Powoli wstał, zakrywając długim płaszczem garłacz i ruszył ku wyjściu, by zaczerpnąć świeżego powietrza.
- Pal licho wszystkie elfy - wykrzyczał spluwając w kałużę. Castellumski alkohol przyniósł nieoczekiwany skutek: rozwiązał mu język.
- Wszystkie dziwożony do lasu - kontynuował, a po chwili wyciągnąwszy potężnych rozmiarów broń, wystrzelił w niebo. Huk strzału rozniósł się echem po wsi, lecz chyba nikt zbytnio nie zwrócił na to uwagi.