Głos serca (Central Park 2)

— Czy… Czy pamiętasz jak to się stało, Mia?

Głos policjantki brzęczy mi w uszach. Wciąż boli mnie głowa, a szpitalne łóżko jest okropnie niewygodne. Nie pomaga pytając o to teraz.

Ale doskonale pamiętam co się stało.

Byłam w kawiarni, piłam kawę i zadzwonił mój telefon. Odebrałam. To był mój szef, pytał o coś, ale nie wiem już o co. W każdym razie musiałam już iść, wiem, że się spieszyłam. Skręciłam do Central Parku, w szpilkach i spódnicy ołówkowej nie było mi wygodnie, ale pracuję w biurze, jako sekretarka. Tam wymagany jest taki strój, przynajmniej w firmie, dla której pracuję.

Nie było tam dużo ludzi, co zdziwiło mnie już na początku.

Byłam więc sama, gdy obcy mi facet w czarnej marynarce wyskoczył zza drzewa i wyciągnął przed siebie ręce. Trzymał w nich pistolet. Stał w rozkroku zagradzając mi drogę.

Na początku myślałam, że to jakiś żart. Ale gdy powiedział coś w stylu „Pożałujesz, idiotko…”, wiedziałam, że mężczyzna nie żartuje.

Nie byłam w stanie zobaczyć kto to. Nie przypominam sobie nawet koloru oczu… Ale pamiętam, iż pomyślałam wtedy, że są one bardzo wyraziste i głębokie.

Odruchowo chciałam coś powiedzieć, ale z moich ust nie wydobył się wtedy żaden dźwięk. Moje nogi i inne kończyny również odmówiły posłuszeństwa.

Stałam więc sama, pośród drzew, ubrana w spódnicę ołówkową i koszulę… I czekałam aż facet w kominiarce naciśnie spust i mnie zastrzeli.

On też stał. Widziałam wtedy, jak jego oczy śledzą każde moje nawet najmniejsze mrugnięcie.

Nie czułam strachu. Byłam tylko zaskoczona.

Teraz sama się sobie dziwię, że się nie bałam. Nieświadomie pogodziłam się wtedy ze swoim losem. W sumie, pasowało mi to. Zawsze byłam ciekawa śmierci.

Strzelił.

Usłyszałam jeszcze huk, który później odtwarzał się w mojej głowie. I kroki, szybkie kroki.

Parę sekund później zaczęło mnie boleć. Piec, szczypać. Cholernie nie piekło. W okolicy mojego ramienia i szyi… Nie wiem, gdzie dokładnie, bo wszystko tam mnie bolało, a reszty ciała nie czułam.

Upadłam. Na plecy, to jeszcze zakodowałam. Ale głowa mnie nie zabolała, choć teraz mam ranę z tyłu czaszki.

Obraz zamienił się w ciemność, pustkę. Ktoś zaczął coś szeptać. Na początku niezrozumiale, ale z czasem zrozumiałam. On kazał mi się trzymać, więc trzymałam się tej nicości.

Później czyiś pisk, krzyk i syrena karetki.

Jakieś głosy, ale nie skupiałam się na tym, co mówią.

Liczyło się tylko to, żeby nie spaść.

Czułam zapach… A może smak krwi. A może to i to?

Aż w końcu zobaczyłam salę operacyjną. Widziałam krew, lekarzy…

I się obudziłam. Teraz leżę tutaj, w szpitalu.

Zawsze chciałam zobaczyć, co będzie ze mną po śmierci, ale posłuchałam głosu i dałam radę się utrzymać. Udało mi się, dostałam drugą szanse. Mogę żyć lepiej.

Postaram się. Będę studiować to, co zawsze chciałam, będę się bawić i tańczyć do wschodu.

Skoro życie dało mi drugą szanse, to muszę ją wykorzystać.

— Mia, możesz mi powiedzieć, co pamiętasz? — Prosi policjantka.

Coś mi podpowiada, żebym zostawiła niektóre informacje dla siebie… Może to ten szept, który słyszałam w czerni? A może inny? Może to rozsądek, a może głos serca?

Ufam mu. Szept doprowadził mnie do miejsca, gdzie jestem teraz. Posłucham go.

— Przykro mi, nic nie pamiętam.