Grób

sięgam głęboko do kieszeni

do źródła

mikroświata

wyciągnę z niej panikę

chorobę z dawnych dni

dostrzegam wątłą twarz

to tylko majaki mijającego czasu

oddane Boże okruchy

nic więcej

brat sięga za pazuchę

zdjęciem tłumaczy niewytłumaczalne

umierając w samotności

szepcze tylko niewinne słowa:

oddajemy hołd życiu

pomnikowi nadziei

klęcząc z wyciągniętą ręką

obok niego tylko otwór z napisem "koniec"