Historia zatrutej wiśni

W sadzie pełnym drzew, żadne z nich nie różni się od siebie na pierwszy rzut oka. Patrząc z oddali na sad nie odróżniamy od siebie pojedynczych okazów. Zaczynamy przyglądać się każdemu z osobna, dopiero gdy wejdziemy w głąb. Tak jak para zakochanych nie wyróżnia u drugiej połówki pojedynczych cech, które są powodem miłości. Dopiero gdy spogląda głębiej w jej istotę odkrywa konkretne rysy. Miłość jest sadem, a sad jest miłością. Tak więc wchodzimy pomiędzy pnie i korony pięknych wiśniowych drzewek. Jest początek lipca więc na drzewach rośnie pełno świecących w blasku bijącego z nieba słońca owoców. Wiszą spokojnie, niczym nie naruszone na cienkich łodyżkach. Drzewo wiśni, żyje po to aby zakwitnąć i wydać owoce, które później i tak mimo wszystko znikną. Jego cel jest prosty ale konkretny, pełen spokoju. Do sadu możemy wejść w różnym celu, przyciągnięci pragnieniem zaznania błogiej ciszy, wśród zapachów i kolorów natury lub aby z darów natury skorzystać. Weszliśmy więc w celu numer dwa, zaczynamy zbierać owoce wiśni do wiklinowego koszyka, niespiesznie, jedna za drugą. Robimy to delikatnie aby nie naruszyć piękna struktury korony drzewa. W naszym koszyku zbiera się wiele pięknych intensywnie czerwonych owoców, bardziej lub mniej dojrzałych. Każdy z nich w założeniu będzie pyszny i słodki, wywołujący pozytywne doznania. Pogrążeni w melancholii, jesteśmy nieświadomi, że jeden z malutkich owoców w naszym koszyku, jest zatruty. Powód zatrucia jest nieważny, bo i tak nigdy go nie dociekniemy. Wiśnia ta była zatruta już od zalążka, taki jest jej los. Wiśnia nie chce być zatruta sama z siebie, jest taka od zawsze i na zawsze.

Gdyby kogoś interesowała co dalej się stanie z wiśnią to proszę o komentarz :)