III konfesjonał. Pokutą i rozgrzeszenie.

Powiedziałem wszystko, więcej nie muszę. Ryzyko. Niby jakie? Boisz się, zamykasz japę. Podkulasz ogon, pędzisz pod kanapę. Grzechy przyjąłem na klate. Skąd wiesz? Nie odpowiesz, to wiem. Mówiłem już, ja grzechy jem, pożeram. Przerażam. Nie Ciebie lecz siebie. Rozumiesz? Milczysz.

Rozgrzeszenie uzyskałem, sam po nie do góry zawołałem. Góry. Wszedłem na szczyt. To żaden zaszczyt. Chęć odmiany? To choroba? A Ty, jesteś zdrowa? Góry. Wciąż na szczycie. Zejdę na dół, tam mnie zobaczycie. Nowe życie. Góry już za plecami. Wejdzie, zobaczcie sami. Tak. Myślę. Rozumiesz?

Pokuty czas. Jest Wasz. Ja swoją mam za sobą. Sobą. Tak jestem, w parze z chorobą. Sam sobie pokutą. Sobie. Tak, sam sobie. A w czyjej osobie szukać miałem? Nie zdurnialem. Jestem chory. Chory. Jednak jestem. Mogę być Twoim testem. Test. Grzesznik też tu jest. Czy poszedłem? Czy go zdałeś? Kim się okazałeś?

Widzisz w tym sens? Sens. Sen. Spisz. Nic znowu nie widzisz. Pytasz i się dziwisz. Tak. Myślę. Myśl. Prosta, lecz czyja? Moja czy Twoja? Nic nie rozumiesz. Niczym nie przejmujesz. Pozujesz. Czujesz? To żołądek, domaga się grzechu. Rozumiesz?

Rozgrzeszenie sam przynałem. Pokutę sam nadałem. Z grzechem jednak się nie pożegnałem. Być może zaspałem. Zjem kawałek. Zgłodniałem.