Izabela

Izabelo, wołam twoje imię jak ślepiec,

Choć twoje serce kochało żarliwie.

Odrzucasz dłonie spragnione pieszczot,

Czy wątpisz skrycie w prawdziwość uczucia?

Czy dziś je zdusiłaś słowami?

Zdrajca ucieka przed gorzką prawdą,

Mówi z drżeniem w głosie:

"Piękna Izabelo,

Urodę twoją wciąż podziwia",

Lecz już nie dostrzega duszy,

Wstyd go trawi jak żar,

Bo nie waży spojrzeć w oczy.

Niecne czyny przebaczone,

Haniebne występki,

Wspomnienie ulicznej dziewczyny

Nie zniknie zbyt szybko.

On zostanie z pustką w sercu,

Sumieniem gryzącym jak robak,

I duszą skazaną na mękę.

Autor wiersza

Damian Moszek.