Jak chciałabym umrzeć?

Jak chciałabym umrzeć? Dobre pytanie.

Najlepiej szybko i bezboleśnie prawda?

Mogłabym wpaść pod tramwaj, przez przypadek. Maszynista miałby mnie na sumieniu, lepiej umierać bez ofiar, śmieszne nie? Całą resztę życia patrzyłby na moje zdjęcia, chodziłby na cmentarz palił znicze, aż w końcu by oszalał ze zgryzoty. Rodzina by się go wyparła i zostałby sam. Lepiej nie umierać wpadając pod tramwaj czy też jakikolwiek środek komunikacji.

Może najeść się tabletek? Jakich? Jakichkolwiek. Byle dużo. Ale to trzeba umieć zrobić. Znaleźć swoje ulubione apteki z ciekawymi nazwami. Nie tak zwyczajnie, takie…z duszą. Trudno opanować odruch wymiotny. To nieelegancka śmierć. Brudna i pospolita. Dla plebsu.

Mogłabym po prostu udławić się herbatą. Tak uwielbiam herbatę i piję ją hektolitrami. Wpadnie do niemieckiej dziurki i kasłanie nie pomoże. Tylko z cukrem, rzecz jasna. Jak umierać to na bogato. W samotności, oczywiście.

A może ktoś chętnie wbije mi nóż w plecy, nocą? Są jacyś chętni? Chociaż zapewne cholernie to boli. Ciekawe czy długo się umiera od ciosu w plecy. Pewnie zależy od siły jaką ktoś w to włożył jak i narzędzia najlepiej mocno zaostrzonego, bo nie chcemy przecież długiej agonii, prawda? Ani tym bardziej więcej ciosów niż przypada na jedną ofiarę. Trzeba trochę zostawić dla innych. Tak trochę nieelegancko umierać w ciemnej uliczce.

Może utopię się na basenie, akurat wtedy, kiedy ratownik będzie flirtował z długonogą cycatą blondynką. Ach tak, miało być bez ofiar, przepraszam zapomniałam. A zapewne pozbędzie się licencji po takiej śmierci pod jego nosem. No cóż. Życie, prawda?