Jak lisica słońce ukradła

Bardzo dawno, w czasy kiedy ludzie i całe zwierzu rozmawiały jednym językiem, i żyły w równości, lisice były tylko jednego koloru - czarnego. I już wtedy, oni wydzielali się swoją chytrością, często oszukując swoich sąsiadów, i kradnąc różną korzyść, za co oni wiadomo dość często popadali do ciemnicy. Lecz ponieważ przestępstwa ich były drobne, a wyrządzone straty niewielkie, ich szybko wybaczały i odpuszczały na wolność

Żyła sobie jedna, niezbyt biegła w swoim rzemiośle lisica, która tak często popadała do więzienia, że gdzie by ona nie przychodziła, całe wokół zaczynały drwić z jej. Bardziej cierpieć obrazę ona nie mogła i rozstrzygnęła pomścić. Ona rozstrzygnęła zjeść słońce. I oto, na samym świtaniu, kiedy słońce jeszcze było bardzo nisko nad ziemią, ona napadła na niego i połknęła. Słońce okazało się takim ciężkim, że sił uciekać i całkiem nie było. Bardzo szybko ją uchwyciły, i rzuciły do więzienia.

Siedzi ona za kratą, a wokół tak ciemno, chociaż oko wykluj. Cieszy się lisica, potrafiła ona pomścić się, za całe swoje niepowodzenia i obrazę, których zaznała. Zadowolona rozstrzygnęła ona zdrzemnąć, położyła się w kącie i usnęła. Ta niedługo jej sypiało się, godzina zbliżała się do południa, i słońce w żołądku zaczęło rozgrzewać się. Och jak i zapiekło w środku wszystko, niby kto gorącego węgla narzucał. Biegała ona biedna, szukała wody w każdym kącie, i nie znalazła. A kiedy cierpieć już nie było sił, wypluła słońce, a ono do okienka wyleciało i znów na niebie zalśniło. Przybiegły wszyscy do ciemnicy, dowiedzieć się, dlaczego lisica słońce wypuściła. Otwierają drzwi ciemnicy, a tam lisica, i nie czarna, a ruda. Słońce przefarbowało swoim popromiennym jej futro, żeby na niej na zawsze pozostał ślad od spotkania z nim. Więc tak i pojawiły się rude lisice.