Jesteśmy cieniem własnych cieni

Nic już chyba tego nie zmieni

Jesteś mym niespełnionym marzeniem

Jesteś mym porzuconym pragnieniem

Wokół ciemno, nigdy jasno

Raz tłoczno, raz ciasno

Towarzyszą mi wspomnienia pospolite

I sny jakieś jednolite

Jesteśmy własnych cieni cieniem

Między kosmosem a niebem

Razem wiele przeżyliśmy

Na końcu świata nawet byliśmy

Dookoła strach i lęk

Jakiś cichy szept, ciszy dźwięk

To ja jako mój cień czy mój cień?

Czyżby właśnie wstawał nowy dzień?

Komentarze (4)

Enchanteuse 30.05.2017

Wzbudziłaś /eś emocje. Jest bardzo eterycznie , a wiersz idealnie wpasowuje się w letni klimat. Być cieniem własnych cieni - to jest piękne określenie. Twój wiersz ujął mnie po prostu -swoją niewinnością, ulotnością i zatrzymał ładunkiem emocjonalnym. Dziękuję Ci za to.

PiesKot515 30.05.2017

Ja też dziękuję :)

KarolaKorman 30.05.2017

Przyjemny wiersz. Jest w nim jakaś ulotność jak napisała poprzedniczka :)

PiesKot515 31.05.2017

Wiersz z tajemniczą aurą.

Jesteśmy cieniem własnych cieni

Komentarze (4)

Napisz komentarz