Karliczki

Usta karlicze szukają ciepła, ciała,

łakną nabrzmiałych białych zdrojów;

całujemy ich wiotkie ręce, bardziej nasze

niż nasze, stopy świętsze od boga.

Nakrapiamy im dusze jak nam nakropiono,

podtrzymując głowy nieproporcjonalnie duże,

znaczymy je wpisem w karliczym odpisie.

Ostrożnie dmuchając w karlicze ogniki,

wzniecamy pożary z gasnących pochodni,

z wiarą, że ogień od ognia niesie pamięć

genetycznych wspomnień.

Komentarze (16)

Klaudunia 04.12.2019

Fajne, chociaż nie wszystko rozumiem. Podoba mi się, jest takie poetyckie :)

Wrotycz 04.12.2019

Ot... zagadka, ale jakże klimatycznie zaserwowana. Coś co skarlało, pragnie teraźniejszości. Życia.
Karliczki-kapłanki, hm... "bardziej nasze niż nasze"?
Pamięć genetyczna?
Wiersz jak hołd drogom ewolucji, świętości pierwszego życia, które zapoczątkowało drogę do nas samych. Prekambryjskie, mezozoiczne, kenozoiczne - to my wcześniej. Trzeba je docenić, pamiętać.

Nie wiem, czy nie pobłądziłam, ale ścieżki i drogi do naszej świadomości z hipokampa - matrycy z karliczkami właśnie się skojarzyły.
Pozdrawiam :)

spirytysta 04.12.2019

Za daleko szukasz :)

spirytysta 04.12.2019

Wrotycz, jestem przekonany, że odczytasz ten wiersz, tylko nie szukaj za daleko

Wrotycz 04.12.2019

:(((
Miałam jeszcze skojarzenie z pisaniem, twórczością, ale pewnie to też kulą w płot, a kurczę dobrze strzelam z wiatrówki:)

Wrotycz 04.12.2019

Białe zdroje - kartki?
A może umarłe dusze - karliczki?

spirytysta 04.12.2019

Wrotycz wiersz jest bardziej dosłowny niż mogłoby się wydawać :)

Puchacz 04.12.2019

Czy nie pobłądziłaś? :)
Ja w takiej poezji błądzę bez nadziei na wyjście.
Dla mnie to wysilanie się na poetyckie rebusy.
Nawet jeśli dobrze napisane, to po co tak zagmatwanie?
Nie mam żadnej przyjemności z czytania podobnych stworków.