Kobieta z parasolem

Widziałem ja już któryś raz,

stała na rogu jak zawsze.

W ręku trzymała ten swój cholerny parasol,

jakby wiecznie padał deszcz,

jakby wiecznie się przed nim kryła.

Jej zachowanie niczego nie zdradzało,

bo też go nie było.

Po prostu stała i się gapiła,

a gapiła się jedynie przed siebie.

Nawet nie wiem, czy mrugała,

bo jej twarz wygląda ohydnie,

zupełnie niczym wyprana

z wszelekiej emocji,

więc nie chiałem na nią patzreć.

Dziwna jest ta kobieta,

choć w tym wszystkim

dziwniejsze jest to, że

idą c do sklepu zawsze ją mijam.

I nie chodzi o to,

że nie mogę pójść inną drogą,

po prostu coś mnie tamtędy ciągnie,

jakby coś chciało mi o niej przypomnieć.

I nie mówię tu o jakiejś sile wyższej,

bo wygląda to na moją podnieconą ciekawość,

Która pragnie połączyć się z czymś,

co stoi z tą kobietą.

A nawet z nią nie stoi,

Tylko nią jest.

Sam już nie wiem,

czy chce tę kobietę jeszcze zobaczyć,

choć może przekonam się to tym,

gdy pójdę wieczorem po piwo

I w drodze do sklepu ją zobaczę.

Jednak teraz postaram się o niej zapomnieć,

tak jak ona zapomniała o złożeniu parasola.