Kręgi w zbożu, czyli tatuś wspak.

Kręgi w zbożu pojawiają się nagle w wielu krajach na świecie i są interesującym tematem dla programów informacyjnych oraz naukowych. Jesteśmy jednym z niewielu państw, w których te zjawisko nie występuje. Widocznie nie ma właściwie czego zazdrościć, sądząc po reakcjach rolników, właścicieli pól, tak ozdobionych. Jednak mamy coś, może nie unikatowego, lecz z pewnością mało powszechnego w innych rejonach geograficznych, co możemy komentować i się dziwić.

Bycie rodzicem, jak wiele osób doświadczyło, to czasami ciężki kawałek chleba, lecz z drugiej strony nie ma niczego bardziej cudownego. Tylko, jak widać i słychać niemal każdego dnia, życie rodzinne jest nieprzewidywalne, dynamiczne i pełne zaskakujących niespodzianek. Jedne dzieci mają szczęście od chwili urodzenia i trafiają im się cudowni rodzice, o których inne maleństwa mogą jedynie pomarzyć. Zazwyczaj w naszym kraju odpowiedzialnością za wychowanie potomstwa obarczana jest matka i to szczególnie wtedy, gdy ojciec dziecka ze swoich obowiązków się nie wywiązuje. Taki schemat prawie każdemu jest znany, lecz indywidualne doświadczenia i cierpienia innych już nie. Jedynym wyjątkiem są doświadczenia przyjemne, lub nieprzyjemne naszych najbliższych. Natomiast, gdy stajemy się powiernikami czyjegoś sekretu, albo zwierzeń z doświadczeń życiowych często nie wiemy jak powinniśmy się zachować i czy pocieszenie i ewentualnie współczucie, na cokolwiek się przyda. Zwłaszcza kiedy dowiadujesz się, że twój najlepszy przyjaciel jest synem księdza. W pierwszym odruchu jako facet nie winisz mężczyzny za stosunek z kobietą, lecz po chwili uświadamiasz sobie, że coś jest nie tak.

- Naprawdę twój ojciec jest księdzem katolickim?

- Tak.

- Nigdy mi o tym nie mówiłeś?

- A było czym się chwalić?

Rozmówca zakończył pytaniem, na które nie oczekiwał odpowiedzi. Przez głowę słuchającego przetaczają się różne myśli, by po chwili jedna z nich i to nie najmądrzejsza wytrysła niczym zdrój na powierzchnię.

- Utrzymywał z wami kontakt?

- Nigdy nie uznał mnie i wyparł się wszelkich kontaktów cielesnych z moją matką. Łatwo mu to przyszło, ponieważ badania o ojcostwo w tamtych czasach były mało wiarygodne. Parafianie zrobili z matki dziwkę i zatruli jej życie. Dlatego wyjechaliśmy tutaj do rodziny, gdzie odzyskała spokój, a ja mogłem się wychowywać bez otoczki skandalu.

Dobrze znałem przyjaciela i wiedziałem, że musiało coś się wydarzyć, co zburzyło jego spokój i podniosło mu niewiarygodnie ciśnienie. Gdyby wtedy wyświetlono film „Tylko nie mów nikomu”, prawdopodobnie pomyślałbym, jak bardzo na niego wpłynął ten dokument. Jednak zanim to nastąpiło musiało minąć kilka miesięcy. Dlatego zapytałem.

- Co się stało, że tak się zdenerwowałeś?

- Dowiedziałem się, że zostanę dziadkiem.

Pierwsze, co przyszło mi na myśl to, że ojciec dziecka zgwałcił mu córkę, okazał się bandziorem, pijakiem czy psychicznie chorym. Innych opcji nie brałem pod uwagę, ponieważ żyjemy w dwudziestym pierwszym wieku i dziecko panieńskie nikogo nie dziwi. Podobnie się dzieje z parami o różnej karnacji skóry, czy rodziców innych wyznań.

- W czym problem? – zapytałem.

- Ojcem dziecka jest ksiądz.

Przyznam się szczerze, że takiej odpowiedzi się nie spodziewałem tym bardziej od osoby, które miała traumatyczne wspomnienia z takim ojcostwem związane. Nagle piwo w moich ustach straciło pierwotny smak i gardło zalał wywar z samego chmielu.

- Do tej pory spotykałem się jedynie z określeniem psychologów, że córki poszukują i wiążą się z mężczyznami podobnymi do ich ojców. Jednak w tym przypadku jak na razie nie widzę części wspólnych – powiedziałem po przełknięciu goryczy i dodałem - nie zorientowała się, że on jest księdzem.

Przyjaciel popatrzył na mnie jak na niespełna rozumu i zaczął mówić, jak do krowy na miedzy – Namieszał córce w głowie i się temu nie dziwię. Mądry, młody, przystojny, elokwentny z bogatym słownictwem, zapewniający o swoim wielkim uczuciu do niej, hojny, dobrze sytuowany, przyjacielski i o ciepłym usposobieniu. Wydawał się idealnym kandydatem na partnera na całe życie, o którym stale zapewniał. Wszystko układało się jej iście magicznie, czuła się przy nim jak prawdziwa księżniczka, aż do dnia gdy nie zaszła w ciążę. Kiedy powiedziała ukochanemu, że jest w ciąży, a on zostanie ojcem. Dopiero wtedy on poinformował ją o swoim stanie kapłańskim, i że nie zamierza wiązać się z nią. Początkowo namawiał ją na skrobankę w Czechach, za którą zapłaci. Gdy wyraziła swoje oburzenie na takie potraktowanie dziecka, które nosi pod sercem, zmienił ton i był bardziej ugodowy. Jak było do przewidzenia po takim wystąpieniu nie czuł się winny zatajenia wykonywania posługi kapłańskiej i nie poczuwał się do winy z tego powodu. Dziecka w przeciwieństwie do mojego ojca się nie wypierał i jak przyjdzie na świat to uzna je jako swoje. Doskonale orientował się w badaniach genetycznych o czym córkę poinformował i jak stwierdził już jest ojcem dwojga dzieci. Ich matki zadowoliły się dużymi własnościowymi mieszkaniami i jego comiesięcznymi wysokimi alimentami w zamian za milczenie, to i ona tak powinna zrobić. Inaczej dostanie po batalii sądowej z kurii niewielkie pieniądze, w stosunku do tych jakie on jej zapewni o ile będzie grzeczna i zrobi jak jej mówi. Tylko pomyśleć wszystko to dlatego, że w odpowiedniej chwil nie mogła kupić w aptece pigułki przed, czy po - tego nie zapamiętałem, dodał na zakończenie.

Zaledwie po kilku dniach w wiadomościach stacji zaliczanej do laickiej usłyszałem wieści ze stolicy Apostolskiej, o obowiązkach taty w sutannie. Najbardziej utkwiło mi sformułowanie jakoby koloratkowe maluchy kiedyś dorastające bez ojców, teraz mają szansę na ich pozyskanie. Przełom nastąpił za sprawą wewnętrznych wytycznych Watykanu, zgodnie z którymi ojcowie-księża powinni uczestniczyć w wychowywaniu dziecka, które spłodzili, najlepiej odpuszczając duszpasterstwo. Zanim dokument wszedł w życie już pozostawiono furtkę z wykręcenia się od założenia rodziny. Dotyczy ona kapłanów, którzy po burzliwym romansie rozstają się z matką dziecka albo w ogóle nie nawiązali z nią więzi uczuciowej, a poczęcie nowego życia było skutkiem chwilowego kryzysu. Czyżby zanim się urodzi panowie w sutannach wiedzieli lepiej, że w interesie małoletniego leży odcięcie się od genetycznych korzeni i dzięki temu ojciec zachowa VI Przykazania Dekalogu i może z czystym sumieniem pozostać w służbie Kościoła.

Prawdopodobnie w naszym kraju nie istnieje chociaż jedna osoba, która nie wiedziałaby o problemach duchownych z dochowaniem celibatu. Gdyby jednak ktoś miał z tym problem, film dokumentalny „Tylko nie mów nikomu” aż nadto to udokumentował. Życie już wkrótce dopisze kolejne scenariusze do usłyszanych i oglądanych niemoralnych postępowań mężczyzn w sutannie, z prostej przyczyny (ryba psuje się od głowy). Proces rozkładu istnieje wbrew papieżowi Franciszkowi i jemu poświęcił swoją książkę „Sodoma” francuski pisarz i socjolog Frederica Martela.