Królowa Niezmienności - prolog

Stuk. Stuk. Kościane stopy uderzają o marmurową podłogę. Ciemny płaszcz zakrywa całą postać, która powoli zmierza przed siebie trzymając w lewej dłoni czarną świecę. Kaptur skutecznie uniemożliwia dostrzeżenie jej twarzy, a słaby blask białego płomienia pozwala na zobaczenie jedynie tego co znajduje się o krok przed idącym.

Chciałbyś wiedzieć, drogi czytelniku, któż to taki… Póki co nazwijmy naszego nieznajomego panią Ś. Panią, bo panie przecież mają pierwszeństwo. A czemu Ś? Tego dowiesz się później.

Stuk. Stuk. Echo rozchodzi się po bezkresnej przestrzeni dryfującej po krawędzi światów. Pani Ś dzielnie brnie przed siebie, choć nieco utyka na jedną nogę. Zatrzymała się przed starymi, drewnianymi drzwiami i nacisnęła klamkę. Rozległo się głośne skrzypnięcie wieczności ukrytej w zawiasach. Wewnątrz panował półmrok, niewiele dało się dostrzec. Pani Ś postawiła świecę na chyboczącym się stoliku i zaczęła żłobić palcem w drewnie przeróżne znaki. Kiedy skończyła runy zabłysnęły białym światłem, które uniosło się do góry i zaczęło się formować w różne kształty. Przeszło z rozmytej plamy w wielokrotnie zmniejszoną, ludzką sylwetkę. Powoli wyłaniały się szczegóły – kręcone włosy, niebieskie oczy, jasna cera.

- Powstań, Aethis – zaklekotała pani Ś.

Na stoliku stanęła maleńka dziewczynka ciekawie przyglądająca się swojemu twórcy. Im dłużej patrzyła tym bardziej puste stawały się jej oczy, jednak nie potrafiła oderwać wzroku. Światło odbijające się w jej źrenicach powoli gasło, aż w końcu upadła zamieniając się w lalkę. Pani Ś czule pogładziła ją po policzku.

- Śpij, księżniczko ciemności. Śpij spokojnie, dopóki nie nadejdzie twój czas, córo Śmierci.

Tak, drogi czytelniku.

Właśnie poznałeś Śmierć.

Właśnie stałeś się świadkiem czegoś, co zupełnie zmieniło losy świata, ale póki co nie zaprzątaj tym sobie zbytnio głowy…