kropka

Płaczę na kamień, czasami śmieję się do lustra

Na pożegnanie mnie całuje studnia pusta

Mym powiernikiem jest wysoka, gładka ściana

I z klamką żegnam się każdego rana.

Słowa bez echa zawsze do mnie powracają,

Płonące węgle dłoni już nie ogrzewają.

Labirynt nieskończony nas od siebie dzieli

Im więcej myśli, tym w nim więcej jest tuneli

Dziś znów przytulę bryłę lodu na dobranoc,

Może tym razem już na zawsze z nią zostanę