Krótkie życie przodków
Czas unosi głowę do chmur
na których śpi niepamięć;
nie ma dla niej znaczenia
dokąd odjedzie ostatni pociąg.
Dostrzegam prababkę,
której głos stanowi dramat
podzielony na akt wojny
i scenę krwotoku.
Za nią zapach peonii,
przenikający nocą do pokoju,
gdzie matka zamiata warkoczami podłogę
z resztek szybkich doznań.
Zawsze bała się nawiedzeń ciotki;
jej gnijąca jałowość
odnalazła zrozumienie
w alkowie z napisem ,,Tanatos’’.
Czasem rozlega się stukot obcasów rocznik 1937
na schodach,
podczas cięższego księżyca.
Komentarze (7)
na których śpi niepamięć
Ta fraza bardzo mi się podoba.
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania