krwi wstęgą

zanikam w tobie

tracąc kontury

umieram nieśpiesznie

ostatnie światło

nad tobą

noc mnie rozbudziła

wypchała z twych ramion

zapadam się w sobie

mrok wchłonął wszystko

obcym się staję

samemu sobie

tobie

twemu światu

oknem nocy wypadam

w zimną otchłań ziemi

wracając do ciebie

krwi szeroką wstęgą