Księżycowa Pożoga

Wśród poruszeń i szelestu żyta

bladolica wzdycha do księżyca

Niczym opętaniec szepce łzami

Obawy szczuje zmyślonymi psami

"Blasku co płyniesz z wolna nieba

Piękno Twe i szyk tak mnie onieśmiela

Niebiosów czarny, błyszczący Panek

Tyś jest królem, najpiękniejszy śmiałek"

Wtem zmyślone psy ogony swe zjeżyły

Warknęły ostro, zęby wyprężyły...

Przyszedł rycerz w zbroi jak jeżyny

a psy skowyły, choć ponoć nie żyły

"Zatrzymuję Cię w imieniu prawa!

O zdradę Pana potoczy się sprawa

Blask księżyca Cię już nie obroni

Niech opatrzność przed stosem cię słoni!"

Tej nocy zniknął miłościwy Bóg

Stos złożono ku przestrodze sług

Błysnęła dziewka - pochodnia nocna

A noc księżycowa była mocna

"Ah! Tak pięknie blask mnie ten kołysze!

Czy głos psów mych z zaświatów słyszę?

Radośnie błyskać będę na ognistym niebie!

Był to jedyny sposób, by zbliżyć się do Ciebie?