Kwietnie.

Boję się trochę, że pękną mi kciuki,

jak chrust pod podeszwą sandała,

kiedy przemieszczasz się, zmieniasz położenie

względem księżyca i krzywizny ziemskiej.

Trochę tak.

A potem wysyłasz mi się, zaznaczasz gdzieś

na horyzoncie, zaraz za siódmym kwiatem.

Są twoje, świadczą o tobie,

więc nigdy nie ośmielę się ściąć.

.

.

.

.

Z cyklu : Zakwitł.

Marzec, roku w którym wszystko się zaczęło