Łąka

Zielona łąka,

Pełna polnych kwiatów,

Maki i chabry,

Otulają się w tańcu wiatru,

Ty... Taki samotny,

W wysokiej trawie leżysz,

Zapatrzony w niebo,

Jego białe obłoki,

Szukasz kształtów,

Swe myśli układasz,

Przypominasz sobie pragnienia,

Układasz różne historie,

Słońce oślepia Twoje spojrzenie,

Zamykasz więc oczy,

Widzisz w ciemności siebie,

Czujesz słabnące bicie serca,

Tętno zanikające,

Myśl w głowie masz jedną,

"Dlaczego samemu tak ciężko?"

Świat w koło tak piękny,

A dusza marnieje,

Co dzień jest słabsza,

I znika gdzieś w zapomnienie.

Następne części: Łąka II

Komentarze (7)

Rasia 30.10.2015

Bardzo ładny, nostalgiczny wiersz. Błędów żadnych nie dostrzegłam, więc zostawiam zasłużone 5 :)

KarolaKorman 30.10.2015

Rasia, nie zostawiłaś oceny.
Ode mnie 5 :)

KrwawiącaDusza 31.10.2015

Dziękuję :)

ausek 31.10.2015

Piękny wiersz, można pomarzyć... :) 5

KrwawiącaDusza 31.10.2015

Dziękuję, sama się rozmarzyłam ;)

Anonim 31.10.2015

Chyba i ja zostawię pione. Podoba mi się ta symbioza człowieka z naturą, te kojące muśnięcia trawy uspokajające gonitwę myśli dnia codziennego. Też kiedyś próbowałem położyć się na łące, ale mnie robale zaraz oblazły. ;__; 5

KrwawiącaDusza 31.10.2015

Takie uroki łąki :) Mi na szczęście udało mi się uniknąć spotkania z robaczkami :)

Łąka

Komentarze (7)

Napisz komentarz