LBnR23_Rzeczywistość a.d 4000 - Nie możesz

Nie możesz mnie kochać,

Bo serce mam z żelaza

Nie możesz mnie nienawidzić,

Bo moim ciałem ktoś inny włada

I bez przypadek

Mógłby nacisnąć guzik zły

I jeszcze moimi rękami

Mógłby skrócić Twe dni.

Nie możesz mnie znać,

Bo sama nie znam, siebie

Nie może, mnie zapomnieć

Bo nie tak zaprogramowano mnie,

Choć w mym sercu jest, pustka

To autodestrukcja jeszcze nie uruchomiła się

I moje ręce, choć coraz bardziej bezwładne

Nie potrafią Cię zabić.

Nie możesz mnie ocalić

I świata scalić

Nie możesz mnie zabić

I siebie zbawić,

Bo moje ciało z metalu jest,

Ale moje ręce są coraz bliżej

Uciekaj!

To nie ja, ale ktoś moimi rękami zabić Cię chce.

Nie mogę, Cię zabić

Nie chcę tego,

Ale mój konstruktor tego chce

Uciekaj, nie patrz na mnie

Ja za chwilę i tak na dobre metalem stanę się

Nie patrz, jak upadam!

Nie patrz jak z mych żył,

W których kiedyś krążyła, krew cieknie smar!

Idź i weź ze sobą mój program

I do serca innej wgraj

Nowej, lepszej i niewinnej,

Która zna letniej nocy czar.

A ja powoli wrócę tam, gdzie niebo i piekło

Łączą ze sobą magnetyczne wrota

Przejdę przez nie

Minę stada neonowych mew,

Które biegną na spotkanie latu

I stanę u tronu Boga duszy i ciała,

Który konstruktorom pozwolił, ingerować,

W kody podobieństw swych

A on pochyli się nad mym losem

I pozbawi mnie śrubek i trybów

Smarów, oleju i diodów

Zawoła anioła i mu rozkaże

By na inną Ziemię zaprowadził mnie

Nową lepszą drogą.