Liść

W środku wciąż krwawię

słaby jestem jak liść

od drzewa oderwany

targa mną wiatr codzienny

Raz skromnie i cicho

Raz jak wichura zdradliwie

Unoszę się i spadam

porwany przez kurz codziennych popędów

poznaję wciąż nowe człowieka oblicza

patrzę na nieszczęście

by móc radością łzy suszyć

Wlatuje w ciemną ulicę

Pusto Pustka Puści

twarze blade wielokrotnie wyprane

w kamienicy wesele

ktoś i nic są nowym małżeństwem

A wyżej dwa pietra

presja i sznur potomka spładzają

Na koniec lecę nad staw

przy nocnych pereł milionach

i świetle dziennej latarni

spoglądam w odbicie niekształtne

i widzę liść podarty z zeszytem u boku