List o bólu.

Boli mnie dusza i ciało, gdy nie czuję Twego głosu, zapachu, dłoni na moim ciele. Wsłuchuję się w słowa i melodię utworów, które mnie to Ciebie przybliżają, czuję jeszcze większy strach przed tym, ile jeszcze będę musiała znosić bez Ciebie te męczarnie. Ciągle słyszę te zbywające słowa od innych, te banały zakańczające rozmowy o głębokim zakochaniu. Co mogą wiedzieć, gdy tego obecnie nie przeżywają, lub jeszcze nie przeżyli. Ciągła niepewność utrzymuje mnie na chwiejącym się podłożu, lęk mnie przepełnia, ale nie chcę nikogo innego i nawet, gdybym musiała utrzymywać się na nim jeszcze długi czas to nie zrezygnuję, dopóki darzymy się bliskim sobie uczuciem. Nie widzę sensu bez miłości, bez niej wszystko staje się mniej barwne, brzydsze. Wracanie do pustych pomieszczeń nie jest przyjemne, zasypianie przy marzeniach niekiedy denerwujące, a nie rzeczywistych doznaniach. Jeśli bym potrafiła przewidzieć, że każda przerwa od naszych pocałunków będzie ciągnąć się w nieskończoność złożyłabym je w równie nieskończonej ilości na Twych ustach, wtulałabym się w Twe ramiona w każdej minucie, w której tylko bym mogła, uśmiechała, jak najwięcej razy bym potrafiła przy Tobie i naszych wspólnych rozmowach i nie zmarnowałabym żadnej chwili z Tobą na zastanowienie, albo niepewność, nieśmiałość.. nasza odległość coraz bardziej mnie w tym utwierdza i być może, dlatego, że nie mamy siebie na co dzień nasza relacja jest inna, pomimo wszystko bardziej bliższa duchowo, niż fizycznie, bo przecież nie możemy w dowolnym czasie dojechać do siebie, a później wrócić do domu i na drugi dzień znowu tego powtórzyć. Jednak wierzę, że tak będzie, że nie będzie nam przez cały czas tyle przeszkód stało na drodze, tyle uciążliwych spraw, które nam torują drogę. Musimy tylko dotrwać do być może najpiękniejszych dni, jakie dotychczas pojawiały się tylko w naszych głowach i wyśnionych światach.