Los - 2 - Pierwsza krew

Szedłem wtedy tą jakby wyznaczoną ścieżką, zagłębiając się na kolejne metry w nieznany mi świat. Burza za plecami dudniła mi wciąż w uszach, a dające się we znaki bóle kostki, przysparzały mi kolejne niesamowite trudy i wysiłki. Poddać się nie mogłem, słabeuszem przecież nie jestem.

Powtarzając co chwile te słowa, trafiłem na ślad. Nie był to wcale normalny ślad. Był to odcisk stopy, a bardziej czegoś, co mogło przypominać stopę. Nie był to na pewno odcisk zostawiony przez człowieka. Chciałem się głębiej zastanowić, co za stworzenie zostawiło takie ślady, ale nie mogłem, bo sama odpowiedź ukazała się niebawem.

- Co to jest? - Zapytałem sam siebie, gdy ujrzałem cień w krzakach kilka metrów dalej.

Stwór, wy gdakał coś, wierzgnął jak koń i z głośnym tupotem ruszył na mnie, jak byk za czerwoną płachtą. Moje zmysły wciąż nie były przytomne (na zdrowych myślach odskoczył był na bok, aby uniknąć ataku), więc jedynie co udało mi się zobaczyć w pierwszej chwili to czerwone jak dojrzewające jabłko oczy i pióra, jak u kurczaka. Kurak (bo tak go nazwałem, miał budowę pół koguta i pół strusia. Wyróżniał się jedynie tym, że miał jaskrawe oczy, szarą sierść, która zasłaniała jego gruby brzuch i nogi jak kura tyle, że trochę większe. A i okropnie śmierdziało mu z ust lub tego czegoś, czym jadł, przykra sprawa) dotykając już swoim paskudnym pyskiem, odepchnął mnie o kilka metrów w tył. To, drzewo mnie uratowało, bo jeśli poleciałbym dalej, to na pewno trudno by mi było wstać, a wtedy przeciwnik miałby łatwy posiłek.

- Chciałeś mnie przewrócić, dobić, a potem zjeść co? - wykrzyknąłem. - Co z ciebie za stworzenie? Nie umiesz lepszego planu wymyślić? - pytałem go, wzmacniając coraz bardziej jego ogień zemsty. - Właśnie o to chodzi. - mówiłem spokojnym głosem. - No dawaj popaprańcu – krzyknąłem. Kurak zrobił to, co chciałem. Nie wiedziałem, czy mój plan pozwoli mi wygrać. Nie wierzyłem wtedy w moje szczęście, lecz w to, że mi się uda. Przeciwnik ruszył. Wiedziałem, że jedno jego uderzenie i jest po mnie. Moje zmysły, myśli wymyśliły niezłą pułapkę, zamach, dzięki któremu mogę przechylić wagę zwycięstwa na swoją stronę.

Poczułem chłodny powiem na swoim ciele, wróg już się przymierzał do ciosu, rąk nie miał, więc atakował swoją paszczą. Podniósłszy łeb do góry, aby z hukiem wbić zęby w moje ciało popełnił błąd, a że jego szyja, była cienka i daj Boże, że mięsista, sztylet, który zabrałem od jednego z topielców, odciął jego mózg od reszty ciała. Rękojeść weszła w ciało jak w masło. Kurak padł z wielkim hukiem na ziemię a ja razem z nim, z tą różnicą, że ja nadal żyłem a on..on był już w swoim świecie, na drugim końcu mostu, tam gdzieś gdzie powinien się znaleźć, według jego przeznaczenia.

Oszołomiony całą sprawą, ledwo uniosłem głowę do góry. Zmrożonymi oczami spojrzałem na trupa przede mną. O mało co się nie porzygałem czując smród, wydobywający się z martwego ciała kuraka. Postanowiłem zabrać kawałki mięsa, jako że czułem jak mój żołądek prosi, by go nakarmić a ciało potrzebuje ciepła, wody i snu, wpadłem na pomysł, aby rozpalić małe ognisko. Blask grzmotów nadal oświetlał co nieco drogi, ale dzięki lasowi krople deszczu zatrzymywały się magicznie gdzieś wyżej i rzadko kiedy coś skapnęło na twarz. Łatwo znalazłem patyki, kamienie i liście, które posłużyły mi za rozpałkę ogniska i w razie, gdybym miał trochę dorzucić, aby żar był przez dłuższy czas. Przyszedł czas na uporządkowanie miejsca, ułożenie kamieni i postawienia tzw. namiotu z patyków. W środku pozostawić rozpałkę, suche liście i patyczki. Została jeszcze kwestia wzniecenia ognia. Wiedziałem jak można rozpalić takie ognisko, nie mając zapałek lub magicznych kamieni wzniecających iskrę. Nie pamiętam, skąd to wszystko wiedziałem, bo gdy się obudziłem na tej plaży, wszystkie wspomnienia zniknęły. Pewnie to sprawa jakiegoś maga, który rzucił na mnie zaklęcie. W każdym razie wziąłem dwa patyki. Zacząłem nimi poruszać kilkoma seriami o rozpałkę pod moim namiotem z patyków. W pewnym momencie wypowiedziałem zaklęcie, które pamiętam do tej pory, ale nie używam go już tak często. Uznano by mnie wtedy za jakiegoś czarnoksiężnika z piekieł a moja głowa pewnie zawisłaby na jakimś pale.

- Egge Fire – wymamrotałem, po czym nagle ściółka zapaliła, jakby ktoś, podpalił ją pochodnią.

Od razu poleciałem do tyłu z obawy, że to coś, co wywołało to zamieszenia, będzie chciało coś zrobić z moim ciałem. Stałem tak oddalony od ogniska i patrzyłem jak namiętnie się ono pali. Nic się nie działo. Spojrzałem na lewo, potem na prawo, a nawet za siebie. Nikogo nie widziałem ani niczego nie słyszałem...prócz żarzącego się ogniska. Wstałem, ale tak cicho, żeby nikt mnie nie usłyszał. Podszedłem powoli do ogniska i z obawą usiadłem. Poczułem się wtedy nie swój, ale dobrze. Ból w kostce nie był już taki bardzo odczuwalny niż przedtem. Byłem z jednej strony zmęczony i głodny, lecz z drugiej wiedziałem, że jeśli dziś nic nie zjem, rano mogę się odwodnić. Podszedłem do zabitego stworzenia i z niechęcią, wbiłem sztylet w ciało. Oskórowałem zwierzę, zabrałem krwiste mięso a resztę z trudem przeniosłem w miejsce gdzie resztki mogą się łatwo rozłożyć. Przygotowałem coś wyglądem przypominającego tackę, na której upiekłem mięso (jak się okazało smakowało jak kurczak) a resztę wziąłem ze sobą. Tak właściwie zabrałem ze sobą prawie wszystko, co udało mi się zrobić na moim magisk brann. Popiłem przegotowaną wodą i poszedłem spać.

Tak zakończył się pierwszy dzień w nowym świecie.