a little bit of comprehension

Czuję rozdarcie choć raczej się rozpływam

Płynie stróżka z rozgryzionych warg

Czuję delikatne palce głęboko pod skórą

Paradoksalnie ranimy by nie wyczuć ran

Kult bólu nasze oczy nie mają nic ludzkiego

To walka miłości o kawał stęchłego mięsa

Miłości a raczej uniesianie instynktu nad uczucia

Paradoksalnie to nasza jedyna cecha ludzka

Głodni emocji i nienaturalnie bladzi

Tylko szkarłat i parę przebarwień na skórze

Od pieszczot czy języków zatrzymanych w zębach

Lepsze to niż slogany dla rozszarpanych uszu

Jesteśmy martwi i niemi na łożu śmierci za życia

Dotyka mnie piękno bycia zaszczutym przez sumienie

Słowa nie znaczą tyle co czułe niszczenie ran kosztem ciała

Skoro tylko jej chory świat okazał mi zrozumienie