Łupinka

Pusta skorupa od orzeszka, po świecie ją wiatr dmucha, zwiedziła już tak wiele, a wciąż czuje się zepsuta, inna, gorsza, nie pełna, brak jej szczęścia, radości i celu, więc ją tak wiatr prowadzi po ciemku. Ciemność dobrze jej znana, ta którą wypełniona jest cała. Inne łupinki nie znają ciemności. To jest coś co sobie chwali. Całe życie żyje w dali gdzie światło nie sięga, oczy jej przywykły jak krecie, widzą czego nie dostrzega świat w zmroku. Ona w cieniu? czy cieniem? Nikt już nie odróżnia, w niewiedzy każdy żyje. I nie myśli o niej ni chwilę. Ona też już przestała myśleć, woli się zatracać w ciemności, którą tak dobrze zna. W końcu czuje się jak w domu i swoje miejsce ma.