Lustro prawdy

Lustro prawdy

Wyciągam rękę z wahaniem. Boje sie tego przedmiotu, ale jakaś nadprzyrodzona siła pcha mnie do niego. Każdą komórką mojego ciała czuję jego oddziaływanie. Delikatnie dotykam ciemnej ramy zwierciadła. Przez moje ciało przechodzi niesamowity prąd, jak gdybym dotknęła drutu pod napięciem, a nie zwykłego drewna. Przesuwam palec w z dłuż lini gdzie styka sie szkło z drewnianą ramą. Chce podnieść wzrok, chce zobaczyć prawdziwą siebie ale lęk przed tym co tam zobaczę trzyma moją głowę na żelaznej uwięzi i nie pozwala jej wykonać ani jednego ruchu. Przypominam sobie dzień, w którym dowiedziałam sie o wszystkim. Nie omal czuję te emocje, które mną wtedy władały. Ta bez radność, niedowierzanie, Prawdziwy strach i odpowiedzialność, którą muszę na siebie przyjąć. Byłam przytłoczona informacjami. Byłam zagubiona może dla tego sie na to wszystko zgodziłam.

W dniu moich siedemnastych urodzin, przed drzwiami mojego domu pojawiła sie kobieta. Już na pierwszy rzut oka wiedziałam, że jest z nią coś nie tak. Chyba dla tego, że była za piękna. Miała włosy sięgające ziemi, białą suknie, duże grafitowe oczy, a jej skóra przy każdym nawet najmniejszym ruchu migotała. Gapiłam sie na to przecudne zjawisko z odległości jakiś czterdziestu metrów. Ona podniosła wtedy ręce i znalazła sie przy mnie w ułamku sekundy. Bez słowa przytuliła sie do mnie. Zaskoczyła mnie stałam jak sparaliżowana. Wtedy ona podniosła wzrok i uśmiechnęła sie do mnie. Słysząc jej głos zamarłam. Był niesamowity, delikatny ale zarazem z decydowany, cichy ale wyraźny Przyciągał uwagę nie dało sie nie słuchać co mała rozmówczyni do mnie mówi. Powiedziała, że jestem następczynią tronu świata Nibrali. To inny świat, w którym włada sie magią, a stworzenia tam mieszkające znam tylko z bajek. Powiedziała, że muszę dostać sie do lustra prawdy. Miałam znaleźć magiczne zwierciadło spojrzeć w nie, a w tedy ukaże mi sie moja moc, którą będę władać. Dowiem sie również jaka jest moja droga. Czy będę władała światem przyrody, czy żywiołami, a może poddanymi. Udało mi się. Stoję tutaj. Dotykam wszech wiedzącego przedmiotu. A moja przyszłość jest zależna od tego czy podniosę wzrok. Spinam sie w sobie i centymetr po centymetrze podnoszę głowę. Mój wzrok pada na tafle lustra. Czuje jak moje ciało unosi sie. Mam wrażenie, że zatracam sie w sobie. Szukam czegoś, biegne. Przez moją głowę przetacza się masa obrazów. Nie wiem ile to trwa, ale gdy sie kończy padam bez sił na posadzkę.

Po otwarciu oczu mam wrażenie, że moje ciało nie istnieje. Po jakimś czasie wstaje z podłogi i spoglądam w szkło wiszącego zwierciadła. To co widzę szokuje mnie do tego stopnia, że zamieram niczym rzeźba z kamienia. Szklana tafla lustra odbija nie ziemską istotę. To zjawisko ma twarz w obramowaniu długich brązowych włosów sięgających pasa. Skóra promieniuje złotawym światłem. Oczy koloru bursztynu migoczą niczym małe ogniki. Sukienka wygląda jak gdyby była utkana z mgły. Przecież ta istota to ja. Zrozumiałam to po długiej chwili. Nie wiem jak ale wiedziałam wszystko. Wiedziałam jaka jest moja rola w świecie magi. Jestem królową żywiołów. Zrobię wszystko żeby właściwie wypełnić zadanie, które mi powierzono.

Jestem ciekawa jak wy ocenicie to opowiadanie. I czy wasza ocena pokryje się z oceną mojej nauczycielki z języka polskiego. Ja nie jestem zadowolona z tego tekstu. Uważam po prostu, że miałam za mało czasu na to żeby napisać coś odpowiedniego.