Malowanie wołu

Spójrz na sztalugi wschodzącego słońca

na błękit płótna

światło otwiera jego wątłą przestrzeń

wciska się ostrzem wstającego świtu

pomiędzy drzewa rozprzestrzenia liście

czuć już w powietrzu tłusty posmak ziemi

łąka jest z boku

zanim ją dotknie chybotliwy ciężar

wilgotne nozdrze zanurzy się w trawie

zanim się stanie jak obfity stół

/ tych kilka mlaśnięć niczego nie zmieni /

czerwień tkwi w barwach jakże niecierpliwa.

Komentarze (6)

piliery 27.07.2021

Wiersz rozchwiany. Metafory nie do końca przemyślane ("Sztalugi wschodzącego słońca") (czerwień tkwi w barwach) /brzmi to tak samo jak >niebieski jest kolorem </. Niezbędna jest zmiana wersyfikacji bo powstają wątpliwości (stołem stanie się łąka czy nozdrze?). Jakoś nie dostrzegam tego procesu twórczego, który zapowiadasz w tytule.

abi 28.07.2021

Cóż mogę na to powiedzieć. Wystarczy usiąść, uspokoić się i rozbudzić wyobraźnie -"Malowanie wołu" albo po głębszej analizie "Zarzynanie wołu". Nic tu nie jest rozchwiane. Obraz następuje po obrazie. A w tle czai się nieuchronny koniec. Życzę miłego dnia.

Maurycy Lesniewski 28.07.2021

Przepiękna kompozycja! Wiersz kojarzy mi się z baletem, baletem słów, obrazów i uczuć. Cóż można chcieć więcej. Powtórzę się:
Przepiękna kompozycja!

Grain 28.07.2021

Jeszcze sporo bałaganu, do przeredagowania, słówek do wymiany - choćby w kończącym wersie.

abi 28.07.2021

Nie mu żadnego bałaganu — jest to osobista próba spojrzenia w inny sposób na rytualne zarzynanie wołu. Światło, barwy, przestrzeń. Każde słowo ma znaczenie, jest jak drogowskaz, który prowadzi do finału.

kigja 28.07.2021

Przyznam, że nigdy nie wpadłabym na taką metaforykę.
Zarzynanie krowy = malowanie wołu
Jest w tym krwawymj obrazie subtelność i metafizyczność.
Czytam w takiej postaci, jaka jest i niczego więcej bym nie zmieniała.

Malowanie wołu

Komentarze (6)

Napisz komentarz