Maskarada światów
Przyszła długa zimowa noc
zasiała chwasty potęg swych
na kształt przyszłych rajów ziem
jakże nikną umysły i wizaże snów
nim słońce wzniesie się upadną
spróchniałe owoce i ulotni się czas
bogowie nie sądzą, świat na wagę
i płacze cichną w tunelach czeluści
kto da wiarę - kto da proch na twarz
nikogo nie ma - co kocha wierzy i marzy
Odchodzi krótki wiosenny dzień
co zabiera zboża uległych ci
na część przeszłych piekła ziem
jakże barwią myśli i kreski prawd
nim księżyc spadnie ulotni się
odnowione owoce i zatrzyma się czas
ludzie sądzą, ojczyzna na zbędność
i śmieją wrzeszczą w tunelach niebios
kto nie wierzy - kto nie da prochu w twarz
tam jest - bo kocha wierzy i marzy
Komentarze (11)
Świtny tytuł, podoba mi się świat na wagę, ale reszty ocenić nie mogę.
I właśnie taki komentarz mnie zadawala, dzięki. ;D
Napisz komentarz
Zaloguj się, aby mieć możliwość komentowania