Miasto

Asfalt mokry od śniegu

Rzeka przecina miasto

Widać z jednego jej brzegu

Jak w mieście jest ciągle ciasno

I świecą swe światła jaskrawe

Ci wszyscy co w mieście mieszkają

I widać ich twarze niemrawe

Nikogo już oni nie znają

Każdy jest tylko obcy i zwykły

Ludzka troskliwości już znika

Dogasa paląc się jak ogień nikły

Tłumaczą że to postęp, technika!

Bez ducha który uleciał daleko

Bez życia co przepadło w oddali

Czy można być takim kaleką?

Czy takie czyny się chwali?

Jedyne co mają to ziemskie włości

Ogromne majątki, ukryte głęboko

I chodzą nadal te nieszczęsne kości

Nie spogląda na nie żadne uczciwie oko.

Tyle było pokoleń na świecie

Już trudno doliczyć się ilości

Rozkwitają jak cudowne kwiecie

A kończą niektóre w smutnej nicości

Lecz są jeszcze ludzie co wierzą

I w ludzkość i w miłość na świecie

Wysoko w swoim życiu mierzą

Podtrzymują następne stulecie.